“En toen wist ik al dat dit het mooiste was wat ik mijn hele leven zou kunnen meemaken. ”

Wat ging eraan vooraf
Ik was sterk gelovig als klein kind. Als meisje van 6 schreef ik briefjes aan God.  Ik ben in het gezin jarenlang misbruikt, kreeg geen nachtrust en werd heel erg moe. Ik zat ook nog op school. Zo gauw het kon ben ik het ontvlucht, door in Drachten de verpleegstersopleiding te gaan doen. Dat was intern en daardoor voor mij een beschutte plek. Ik vond het leuk en het misbruik kwam op de achtergrond. Ik “wist dat het niet gebeurd was”.

De ervaring
Op een gegeven moment kreeg ik last van rugpijn. Dat bleek een fistel te zijn die operatief verwijderd moest worden. Ik kreeg narcose en de operatie begon. Ik kon echter niet tegen de narcose en er was paniek in de operatiekamer. Ik lag op de buik en ik zag mezelf liggen. De dokter pakte mijn benen en in een ruk draaide hij me om. Ik dacht een beetje voorzichtiger met mij kan ook wel. Vond het grappig, hij pakte een grote naald en stak die door de ribben heen in het hart. Naderhand wist ik alles wat er gebeurd was. Onderwijl zat ik in een donkere ruimte en zag in de verte een soort licht dat groter werd. Het trok me aan en ineens was ik in dat felle licht. Mijn ogen konden het bijna niet verdragen, het deed echter ook niet zeer.

In dat licht ervaarde ik het meest warme en liefdevolle om me heen en ik voelde me zo welkom. Ik had nog nooit het gevoel gehad dat ik ergens welkom was. Ik wist gewoon niet wat me overkwam. Het waren geen wezens of mensen die daar waren, ze waren allemaal heel blij dat ik er was, ik kon ze geen personen noemen. Ze heetten me welkom en vroegen of ik mee wilde. Ik wilde wel. Toen kwam ik bij een gestalte die me zo liefdevol omarmde dat ik helemaal smolt en ik begreep dat dat Jezus was. Ik kon hem alles vragen, maar niet met woorden, je vraagt iets en je krijgt het antwoord gelijk binnen. Ik begreep hoe het heelal in elkaar zit. De vraag kwam in mij op en dan kreeg ik daar antwoord op. Het antwoord was zo eenvoudig en daarna was de vraag weg, die was niet meer belangrijk. En dat maakt dat het geschreven woord wat je tot je kunt nemen om te leren, verdwijnt met het moment van overgaan. Dat is er niet meer.

Wat ik daar leerde
Op aarde leer je van alles met je verstand uit boeken. Maar zodra je overgegaan bent is er geen leren uit boeken en dergelijke meer en groei je niet meer in kennis, dan is er nog maar een ding dat wel kan groeien. Je kunt niet in kennis groeien, in gewone kennis, als je dood bent. Maar je kunt wel groeien in liefde. Het is het enige waarin je kunt groeien en wat groter kan worden. En dat heb ik ervaren: zo’n grote liefde. Er was nog meer liefde maar dat kon ik niet aan hoor, niet op dat moment. Het was al heel erg veel. Dus ik kan altijd iedereen beter aanraden, laat die boeken op een gegeven moment maar liggen en ga groeien in liefde. En als je op aarde in liefde groeit, dan gaat die groei wel mee na je dood en daar groei je dan in verder. Dus alleen de liefde groeit, niet de kennis, geen boekenkennis of zo, daar groei je niet meer in, dat is weg, het is over, is uit.

Weer terug in het lichaam
En dat bepalende heb ik, toen ik later weer terug was, ook waargemaakt. Ik heb wel mijn opleiding afgemaakt en dat soort dingen, en het is natuurlijk goed om een opleiding te doen of naar andere mensen te luisteren en van andere mensen te leren, ik bedoel ook niet om dat los te laten. Want met wat je op aarde leert kun je andere mensen helpen te groeien in liefde. Eigenlijk had ik dus het gevoel, laat ik het zo maar zeggen, op een gegeven moment, ik had het daar zo naar mijn zin, dat welkomstgevoel was zo groot, dat ik daar ook nooit meer weg wilde.

Toen zag ik op een gegeven moment mijn moeder bij mijn bed zitten huilen. Nou dat vond ik wel zo erg hè. Ik dacht: “Ben ik nou de oorzaak dat mijn moeder zo verdrietig is bij mijn bed? Dat kan niet waar zijn”. Dat mocht niet van mij. Ik wou niet de oorzaak zijn van het grote verdriet van mijn moeder. En toen heb ik eigenlijk min of meer gevraagd of ik ook weer terug kon. Want ik wilde graag terug omdat mijn moeder zo verdrietig was, ik hield ontzettend veel van mijn moeder. De liefde trekt dan hè! Toen werd er gezegd, dat mocht dan wel, maar dan moest ik me er wel op voorbereiden dat ik het toch wel heel moeilijk zou krijgen. Nou, dat kon me niks schelen hoor! Dus toen ben ik gegaan of tenminste ik heb een duwtje gekregen, ik weet ook niet hoe ik het moet zeggen, maar ik ben weer in mijn lichaam gekomen.

Ik lag in coma in bed, later heb ik dat van de verpleging en van de dokter bevestigd gekregen en dat ik heel langzaam weer bijkwam. Dat deed zo’n pijn, dat weer in je lichaam komen, het paste niet meer, in het lichaam word je dan bij alles weer belemmerd. Er zat toen constant iemand bij mij naast mijn bed, want toen was er veel meer bewaking dan nu. Nu hebben ze allerlei apparatuur, dat was vroeger veel minder. Ik wilde degene die naast mijn bed zat laten weten dat ik er toch wel weer een beetje was. Maar ik kon mijn lippen niet bewegen, ik kon mijn oogleden niet bewegen, ik kon mijn tong niet bewegen en als ik dat probeerde dan zakte ik weer weg in bewusteloosheid, dat kostte me zoveel inspanning. Het is heel moeilijk te begrijpen, maar dan is het zo.

Alles horen en zien
Terwijl ik in coma lag kon ik wel zien wat ze deden en horen wat er gezegd werd, ik kon precies horen wat ze zeiden hè! Ook zakte ik dan wel weer weg. Maar als je bij iemand bent die in coma ligt, ga er dan nooit vanuit dat die niets hoort. Dat is ook zo’n boodschap die ik uitdrukkelijk meegeef aan mensen, omdat je nooit weet of iemand je kan horen. Dus ze nemen het in ieder geval mee, want dat gehoor staat wagenwijd open. Praat steeds vanuit liefde en praat nooit over iemand heen, maar met diegene. Dat heb ik zelf meegemaakt en dat is zo raar als mensen over je hoofd dingen over jou zeggen, terwijl je daar notabene ligt. Dit begint inmiddels in de medische wereld wat door te dringen. In het begin zweefde ik daar boven en van boven keek ik, (dat is mijn lijf natuurlijk niet geweest, dat is uitsluitend mijn geest geweest) en zag ik alles gebeuren. Ik hoorde wat er gezegd werd in die operatiekamer en zag hoe kwaad die dokter was dat niet alles gebeurde zoals hij het wilde.

Toen hij later bij me kwam en ik hem dat vertelde, liep hij bij me weg, hij zei niks, hij liep zomaar weg en is nooit teruggekomen. Daar snapte ik maar niets van. Heel langzaam heb ik het leren begrijpen, die man wist gewoon geen raad met de informatie over die gebeurtenis. Hij geloofde het eigenlijk niet, maar moest het evengoed toch wel geloven. Ik heb ook gezegd dat hij een volgende keer wel wat voorzichtiger met me moest zijn, met dat omdraaien en zo ook, nou, als op steeltjes die ogen hè! Met mij zijn er veel anderen die dit uit eigen ervaring kunnen bevestigen.

Antwoorden
Je lichaam heeft een beperking, je komt nooit tot een gevoel van, zo zit het heelal in elkaar, en het begrip alles te hebben, wat ik wel gehad heb. En toen ik in mijn lichaam was, wist ik wel dat ik het nog wist, dat ik het geweten heb. Maar toen wist ik het niet meer. Dat betekent dat mijn denkraam zijn beperkingen heeft, dat ik niet het hele universum kan weten. Dat is een menselijke beperking, die moeten we gewoon accepteren. Daar is niks mis mee en we hoeven het ook helemaal niet te weten. En we hoeven er ook geen raketten naartoe te sturen. Als je naar binnen gaat, komen de antwoorden vanzelf op de tijd dat het goed is en je niet meer beperkt wordt door het lichaam of door je eigen ideeën.  Dus dat hoeft gewoon helemaal niet.

Verder leven
Ik heb allerlei afdelingen doorlopen in de opleiding en er was ook een afdeling bij voor kinderen die maar een hele kleine mogelijkheid hadden. Die niet zelf konden eten, niet zelf konden lopen, vaak ook niet zelf konden zitten. En er was daar een kindje bij dat altijd kreunde. En ik wist wel zeker dat hij pijn moest hebben. Maar volgens de medici had hij dat niet. Ik heb hem iedere dag gemasseerd, de beentjes, de buik en de rug, omdraaien en daar masseren en weer terug draaien en dat ging steeds sneller en sneller en sneller en op een gegeven moment keek hij mij aan en toen lachte hij. En dat was zo’n groot moment van liefde. Ik bedoel maar even, het was voor een mens dan misschien maar een kleine stap, maar het was een enorme liefde. Er zat zoveel liefde in dat kind. Hij is ook niet lang daarna gestorven.

Erover vertellen
Ik hoop zo dat ik daar weer terecht mag komen en eigenlijk weet ik het ook wel zeker. En dat iedereen dat mag meemaken. Al heb ik ook wel gelezen van mensen die in een andere dimensie terechtkwamen. De wil is ook daar helemaal vrij en moet dat ook zijn. Nou, ik wist niet eens dat het zo was en ik mocht er naartoe en ik begreep ook niet waarom ik dat wel mocht en een ander bijvoorbeeld niet, dat heb ik eigenlijk ook nooit zo begrepen. Van lieverlee heb ik wel begrepen dat er heel veel waren met een soortgelijke ervaring, maar dat wist ik eerst helemaal niet. In het begin werd er niet over gesproken, het kwam niet in een tijdschrift terecht of wat dan ook, helemaal niks.

En dan heb je zo’n ervaring en je wilt het wel van de daken schreeuwen. En er is niemand die het wil horen. Eigenlijk vinden ze zo’n verhaal maar eng. Waarom eng? Snapte ik helemaal nooit. Het moet wel de angst voor de dood zijn, want ze … Dat heb ik toen helemaal laten varen hè, ik was al niet zo vreselijk bang, want je bent nog jong en dan is dat nog ver weg, maar ik ben nooit bang geweest voor de dood en ik weet zeker dat ik verschillende mensen meen te kunnen helpen om laten we zeggen in liefde over te gaan.

Dood Ervaring
En dan wou ik ook nog wat zeggen over die BDE, Bijna Dood Ervaring. Dat is geen bijna dood ervaring, het is een dood ervaring. En het is toch belangrijk om dat verschil wel te maken want het is niet bijna. Je bent er geweest, maar je mocht weer terugkomen.

Verteld door Ellen Lagerweij