“En toen wist ik al dat dit het mooiste was wat ik mijn hele leven zou kunnen meemaken. ”

Reacties
Ik heb veel reacties gekregen, ook van mensen die mij niet geloven. Dat maakt mij niets uit. Dan denken ze maar dat ik mijn best doe om ze te laten geloven. Nou dat is helemaal niet zo. Van mensen die ook een BDE hebben meegemaakt heb ik wel begrepen dat zij, doordat ze veel onbegrip kregen hier, weer terug wilden, dat ze er hartstikke knettergek van werden. En dat ze in instellingen werden opgenomen en dat soort dingen. Die tijd is gelukkig wel voorbij hoor, er zijn niet zoveel mensen meer die een BDE in twijfel trekken. Er zijn nog wel mensen die denken, het zal wel een stofje in je hersenen zijn geweest die dat veroorzaakt heeft, maar het is dan wel onverklaarbaar waarom er zoveel dezelfde soort ervaringen zijn. Dat pleit er dus voor dat het wel degelijk echt is, terwijl ik dat vanzelfsprekend allemaal weet. Vanwege de hoeveelheid ervaringen zouden mensen toch meer geloof aan de BDE verhalen moet hechten.

Het in een lichaam zijn
Het is ongelooflijk hoeveel vrijheid je krijgt in je gedachte en in jouw zijn op het moment dat je niet meer in je lichaam bent, als je het lichaam kunt afleggen. Dat is zo’n bevrijding. En hoe erg het was toen ik weer terug moest, dat was heel zwaar. Ook heel pijnlijk. Dat je het aan moest trekken als een jas die niet meer paste. En dan moet je je er toch inwurmen en dat heeft zo zijn consequenties.

Toen deze ervaring mij overkwam, wist ik niet dat het bestond. En toen wist ik al dat dit het mooiste was wat ik mijn hele leven zou kunnen meemaken.

Daarna is alles eigenlijk anders geworden, het heeft een betrekkelijkheid gekregen, waardoor je heel zuiver weet dat alleen de liefde de redding is. Niets anders dan alleen maar liefde. Ik voelde het duidelijk, het is een weten. Net zo goed als dat ik wist hoe het heelal eruit zag. Het is dan niet meer belangrijk om het te leren weten. Dan wordt alles betrekkelijk. Vaak heb ik het ook verteld, het zal nooit aan kracht inboeten. Ik dacht, nou heb ik het vaak verteld en dan gaat het misschien een beetje weg en dat zou ik heel erg jammer vinden. Dat is niet zo. Het is nog heel vers in mijn geheugen.

Liefdeslessen
We zijn hier als mens gekomen. We hoeven helemaal niet perfect te zijn. We hoeven niet in liefde te leven, als we het maar willen en als we het maar proberen na te streven. En omdat we mens zijn mogen we fouten maken. We hoeven niet volmaakt te zijn. Ik ben het ook nooit geweest en ik heb het ook mogen zien en meemaken. Ik ben bepaald niet volmaakt hoor. En omdat ik dat heel goed besefte toen en nu nog steeds weet ik dat dat het niet is. De Heer vraagt niet om volmaaktheid, de Heer vraagt om liefde. Om je best te blijven doen. Om dat altijd toch maar weer na te streven. Als je maar niet bewust mensen pijn doet en dat soort dingen al zal dat ook wel weer te vergeven zijn. Het is meer een omweg naar de liefde. Ik vind het heerlijk om mensen tegen te komen die de liefde nastreven. En die net als ik ook niet het volmaakte in de hand hebben. Ik kan net zo goed boos worden daarover, maar dat is ook niet de weg want daar heb je natuurlijk ook niets aan.

Van bovenaf of van onderop
Ik heb een partner, hij is een SP-er. Hij leeft in de overtuiging dat als je mensen niet van bovenaf dingen oplegt, ze dan in de fout blijven gaan. Dus om mensen het goede te laten doen, moet je dat van bovenaf opleggen. Ik zeg het tegenovergestelde, om het goed te doen moet ik van onderaf beginnen en daarin het goede voorbeeld geven. En toen we elkaar leerden kennen hadden we daar al hele gesprekken over. Op een gegeven moment zei ik: ik denk dat ik al meer mensen bereikt heb met mijn wijze van onderaf beginnen, dan dat jij het ze van bovenaf oplegt. Wat je van bovenaf oplegt aan liefde zal nooit worden uitgevoerd. Het is wel goed bedoeld van hem, want hij denkt inderdaad dat het kwaad in de mens zit en dat ze zonder dwang niet tot het goede bereid zijn. De gedachte daarachter snap ik wel, maar het is volgens mij niet de juiste weg van liefde. Ik zeg ook wel eens tegen hem: Het zou natuurlijk het allermooiste zijn als jij probeert het van bovenaf te doen en ik van onderaf en dat we elkaar dan ergens halverwege tegenkomen. Want het is wel liefde hoor wat hem drijft, alleen het is op een heel andere grond. Dus wij hebben daar nogal eens gesprekken over. Hij zegt, ik zal je nog wel eens tot mijn gedachten bekeren. Nou, zei ik, dat hoeft helemaal niet, want ik ga toch de weg van de liefde. En als dat de juiste weg zou zijn, dan zou ik het allang gedaan hebben. Maar het is het niet hoor. Het gaat van onderaf. Dat iedereen er een andere invulling aan geeft, is alleen maar bevorderlijk om het een breder draagvlak te geven.

Vanuit liefde leven
Het gaat vanzelf om vanuit liefde te leven en dingen te doen. Vroeger heb ik wel getwijfeld. Ik heb een goed verstand gekregen en dat moet ik ook gebruiken, want dat heb ik niet voor niets gekregen. Dus ik kan de dingen vaak heel goed beredeneren. Maar ik heb het eigenlijk altijd wel in liefde gedaan. En als ik het niet meer met liefde kon handelen, dan liep ik ervan weg. En dan zocht ik het op een andere manier. Ik ben nooit tegen boosheid van de ander ingegaan. Ach, er gebeuren dingen in je leven die een enorme impact hebben, maar niet zoveel als dit. Ik voel dat dit toch de enige weg is. Ook al heb ik daar tevoren wel eens aan getwijfeld, daarna heb ik er nooit meer aan getwijfeld. Dat is wel veranderd in mijn leven, dat ik nu zekerheid heb. En dat ik nooit meer bang ben geweest om dood te gaan. Ik heb er ook wel eens naar verlangd, moet ik ook wel zeggen, maar niet in die mate dat ik er voor zou kiezen om me van mijn eigen leven te beroven of zo. Dat is nooit aan de orde geweest, terwijl het echt wel eens heel erg zwaar is geweest hoor! Dat gewoon de pijn die je hebt te zwaar is om te dragen, maar dat heeft me er nooit van weerhouden om toch maar weer gewoon door te gaan in liefde. En dat het zich dan wel weer redt. En dat is het ook.

Meegaan met de stroom
Het kan altijd erger. Bijvoorbeeld als ik heel veel pijn heb gehad of heel veel pijn heb, dan denk ik, maar toen had ik ook veel meer pijn en dat heb ik ook kunnen verdragen. Dat kun je daarvan leren. Ik heb de kracht gekregen om het te kunnen verdragen en dat het ook weer beter gaat, dat er wel weer een weg in te vinden is. Dat vertrouwen heb ik heel sterk. Mijn leven zou heel anders gelopen zijn als het allemaal van een leien dakje was gelopen. Dingen moeten toch lopen zoals ze lopen en dat loopt niet voor niks zo. Ik heb duidelijk het gevoel altijd dat ik mijn leven niet regel, maar dat mijn leven geregeld wordt en dat ik daar op mag mee baden, om het zo maar eens te zeggen. Dat ik er in meegenomen mag worden, dat het geen struggle hoeft te zijn, geen strijd. Nu is dat gemakkelijker omdat ik ook af en toe geleerd heb om daarin mee te gaan, met die stroom en me daarop te laten drijven, totdat het weer wat beter gaat, dan dat ik tegen de stroom in vaar, dat doet veel meer pijn. En dat Jezus daar ook wel weer voor zorgt hoor. Er komt altijd wel weer een oplossing.

Gered door Jezus
Ik heb misschien wel een sterke geest, maar niet een sterk lichaam en al heel jong heeft dat tot problemen geleid. Maar onder anderen dat me wel een paar keer duidelijk is gemaakt, door doctoren in het ziekenhuis die zeiden dat ik eigenlijk nog maar anderhalf jaar te leven had of zo. En toen was ik 35 of 40 of zo. En dat is me herhaaldelijk gebeurd. En dan kwam er net op tijd een medicijn vrij dat dan net weer mijn leven heeft gered. En dan was het nog niet eens goedgekeurd in Nederland en dan kreeg ik het via Denemarken. Nou dat zijn dingen die je niet van te voren kunt inplannen hoor! En dat je precies op dat moment die verandering van arts hebt, die precies die banden heeft met die en die mensen die je dat medicijn kunnen geven dat jouw leven kan redden. Nou, dat heb ik niet gedaan. Dat heeft de dokter ook niet gedaan, dat doet Jezus zelf.

Een kind gekregen
En ook een heel goed voorbeeld is: ik kon absoluut geen kinderen krijgen. En vanaf jongs af aan wist ik al dat ik moeder wilde worden. En toen mij werd duidelijk gemaakt, ook door doctoren, dat ik dat niet kon, dat mijn lichaam daar niet op gebouwd was, er zaten wat dingen verkeerd van binnen, waardoor het niet mogelijk was, maar ik heb toch een kind gekregen. Hoe kan dat? Dus iedere keer als ik een dokter tegenkom die nieuw is, die zegt “Weet u wel dat het heel bijzonder is dat u een kind heeft?” Nou ben ik zeventig geworden en ze zeggen het nog tegen me. Maar dat je de pretentie even in je hoofd haalt om je te scharen bij dat soort beroemde Bijbelse vrouwen als Elisabeth en Sarah. De Heer die zorgt daar toch voor, hè. Je moet ook oppassen: ik heb op een gegeven moment me bijzonder gevoeld en dat ben ik niet. Ik ben als iedereen en toch voelde ik me bijzonder. Dat moest ik laten varen. Het is genade, geen verdienste. Ik doe er zelf niets voor. Ik wil wel een voorbeeld zijn, en dat merk ik in mijn omgeving ook zij zijn net zo goed, als ook met mijn partner. Dat ik eigenlijk zo’n hele grote groep van mensen om me heen heb die ook in die liefde willen leven. En dat zijn allemaal mensen aan de basis. Mijn partner zegt, dat zorgt niet voor minder honger in de wereld en voor minder oorlog in de wereld. Nou ik denk het toch wel.

Instrument
Het is Zijn licht waarvan ik wat mag doorgeven, als een instrument. Het gaat niet om de verdienste van de piano, maar om degene die er op speelt als er mooie muziek uit komt. Maar ik ben wel blij en dankbaar dat ik Zijn instrument mag zijn.

Verteld door Ellen Lagerweij