LiefdeRijk
Vervolg

Heb je vijand lief…

Een aantal jaren geleden las ik, gescheiden vrouw en moeder van een zoon van 15 en een dochter van 12 jaar, een passage in het Johannes Evangelie waar Jezus ons adviseert om onze vijand lief te hebben en Zijn uitleg hierbij. Ik begreep de wijsheid en waarheid hier wel van, maar het leek mij ontzettend lastig, zo niet onmogelijk, om dit daadwerkelijk zelf in de praktijk toe te passen. Ik vroeg mij af of ik dat wel zou kunnen.  Ik ging in gebed en vroeg Jezus om mij een situatie te geven, waarin ik wilde proberen om samen met Hem mijn vijand te leren liefhebben. Ik had er op dat moment nog geen idee van wat mij en ons gezin te wachten stond, maar besloot te vertrouwen op Hem en op dat wat er misschien zou gaan komen.

Geen paar weken later werd mijn zoon overvallen door 5 jongens van een andere voetbalclub en mishandeld door een van hen. Hij werd van zijn fiets getrokken, bespuwd en geschopt, en hij kreeg ook trappen tegen zijn hoofd. Gelukkig wist hij zijn hoofd met zijn armen te beschermen. Daarna lieten zij hem liggen met de dreigende woorden ‘de volgende keer pakken wij je nog harder’. Het bleek dat deze groep jongens al een half jaar achter mijn zoon aan zat, wat ik niet wist en dat ze steeds een stapje verder gingen met hun dreigementen. Vervolgens kreeg hij een fysieke tik in zijn gezicht en nu dus mishandeling. De aanleiding voor hun haat was een woordenwisseling tijdens een onderlinge voetbalwedstrijd, uitgelokt door een van die jongens.

Mijn zoon kwam met de schrik en wat blauwe plekken vrij, maar ik nam het hoog op. Ik vond de situatie zelfs levensbedreigend, want ik geloofde niet dat hun woede en haat al bekoeld was. Ik nam contact op met de vertrouwenspersoon van hun voetbalclub. Zij lichtte op haar beurt de voorzitter in. Hij was geschokt en stelde mij en mijn zoon een gesprek voor op hun club. Mijn zoon stemde hiermee in en ik vond dit heel moedig van hem. Ook ging de voorzitter de dader thuis opzoeken en lichtte hij zijn ouders in. De vader van die jongen werd zo boos, dat hij na het bezoekje van de voorzitter zijn zoon in elkaar sloeg. Dit vernam de voorzitter per telefoon van hun inwonende oma. Hier schrok ik ook weer van. Zo had deze jongen dus geleerd van zijn vader om pijn of onenigheid op te lossen: met je vuisten. Oog om oog, tand om tand en wie weet, zijn vader weer van zijn vader. Dit moest toch stoppen, maar hoe?