LiefdeRijk juni 2022

Vraag Mij om een zegen voor de dag, in de morgen. Vraag Mij om een zegen voor alle dagen, elke morgen. Vraag Mij om een zegen voor altijd en voor alle mensen, en wees Mijn zegen, elke dag, voor alle mensen. Wees Mijn liefde en Mijn trouw, elke dag, en leef alleen Mijn liefde en haar wijsheid.

En wanneer jou dat niet altijd lukt, weet dan dat Ik jou toch intens liefheb, dat Ik in Jezus Christus jou en alle mensen dienstbaar ben en je help terug te komen naar Mijn liefde en haar wijsheid. Weet dat dat niet altijd de gemakkelijkste weg kan zijn, maar hoe moeilijk die weg ook is, het blijft Mijn liefde en je blijft door Mij in Mijn liefde en haar wijsheid gezegend. Iedereen is voor altijd in Mijn liefde en haar wijsheid gezegend, door dik en door dun. Er zijn gemakkelijke wegen die Ik je zou kunnen geven, maar die zouden jou niet veel brengen, juist die moeilijke wegen bieden jou de grootste rijkdommen van besef en lering over het enig ware leven, Die Ik Ben, en jij bedoeld bent te zijn.

Juist daarvoor ben Ik in Mijn zoon Jezus Christus op aarde gekomen, ten dienste aan jou en alle mensen. Juist voor jou en alle mensen heb Ik geleden, ben Ik veroordeeld tot het kruis, gestorven aan het kruis. Maar drie dagen later ben Ik opgestaan uit de dood en daarmee heb Ik getoond dat er geen werkelijke dood is, dat werkelijk leven eeuwig is. En met de uitstorting van de Heilige Geest over de mens ben Ik altijd bereikbaar geworden in ieders hart, in jouw hart en in het hart van alle mensen. Niet in strengheid, maar in dienstbaarheid, in liefde, om iedereen de gelegenheid te geven rechtstreeks met Mij in contact te zijn, rechtstreeks van Mij te leren wat liefde is en wat wijsheid uit liefde is.

Ik ben in jouw hart, volmaakte liefde en haar wijsheid, kom in je hart bij Mij en je kunt van Mij daar alles leren, weten, beseffen, wanneer je dat in alle vrijheid wilt. Sta op uit de dood, lief mens, en Ik, in Jezus Christus, zal over jou waken. Ik waak over jullie allemaal, zodat jullie allemaal tot opstanding uit de dood komen, tot Mijn ware liefde en haar wijsheid, tot jullie allemaal Mijn ware liefde en haar wijsheid levend zijn. Daarom gaat het, voor alle mensen.

Vertrouwen!

Onze samenleving is niet meer een provinciale, een landelijke, maar inmiddels een wereldse samenleving geworden. Heel veel heilige huisjes, taboes, noem het maar zijn inmiddels omvergeschopt in ons land. Veel mensen hoor ik zeggen, het nieuws kijk ik niet meer, alle verschikkingen die in de wereld omgaan, ik kan er niets aan doen en het maakt mij zo verdrietig. Zou iedereen maar in zich God in Jezus Christus vinden, gaan begrijpen dat het leven niet alleen van aardse duur is. Je zou er wellicht heel graag met mensen over willen praten, willen uitleggen wat je bent gaan begrijpen over de Schepping en de reden van ons leven op aarde.

Maar hoe meer taboes open en bloot besproken mogen worden, of zelfs van geëist wordt dat erover gesproken wordt, des te minder mag er openbaar gesproken worden over wat wij geloven, wat wij in ons hart ontdekt hebben, wat wij als het werkelijke leven zijn gaan zien en begrijpen. Niet dat er een wet gemaakt is die het praten daarover verbiedt, zeker niet, maar in het algemeen wordt het niet op prijs gesteld. Bij de sport, bij het koor, de vereniging, het werk, in de winkel, noem het maar, wanneer je over het geloof begint draaien mensen zich van je af of beginnen over iets anders te praten. Het is niet meer zo gemakkelijk om openlijk te praten over wat je gelooft, over wat je begrijpt van de bedoeling van ons leven, over Jezus Christus en Zijn liefde voor alle mensen.

Het lijkt een uitstervend besef, er is nauwelijks aandacht voor het geloof in een Schepper, in Jezus Christus, in de waarheid van Zijn. En de mensen die daar wel in geloven zijn heel dun gezaaid en hun aantal wordt minder en minder. Inmiddels zijn er gelovigen die zich daar ernstig zorgen over maken, die zich ernstige zorgen maken over wat er allemaal gebeurt in de wereld, de oorlogen, de ziekten, de hongersnood, de natuurrampen en nog zo meer. Waar gaat dat naartoe? Ik denk dat het weinig zin heeft om je zorgen te maken, om je de vragen te stellen die vaak gesteld worden over complottheorieën, over machtsmisbruik, over liefdeloosheid, over het verschil tussen arm en rijk, alles is zo wereldwijd met elkaar verweven, waar zou je wat dan ook zinvol nog kunnen doen?

Ik denk, in je eigen kleine omgeving in liefde met de mensen om je heen omgaan, doen wat je hart je ingeeft, laten wat je hart je zegt te laten, vertrouwen op Jezus Christus, op God onze Schepper, want alles, maar dan ook alles ligt in Zijn Hand. En Hij heeft de mens het ware eeuwige leven, de eeuwig ware liefde beloofd en gezegd dat wat Hij met Zijn Hand ooit begon, voor iedereen, voor alle mensen ten goede zal keren. Daar vertrouw ik op. Dat raad ik iedereen aan die in Hem, in Jezus Christus gelooft, in Zijn eeuwig ware liefde gelooft, in het eeuwige leven gelooft, om op Hem te blijven vertrouwen. Want in Zijn liefde is alles mogelijk! Juist ook wat wij voor onmogelijk houden. Houd er voor altijd aan vast, Hij heeft ons oneindig lief in Jezus Christus, in ons hart en om ons heen, Hij heeft ons lief, Hij is die liefde Zelf. In Zijn liefde komt alles uiteindelijk helemaal goed!

Ingrid Franssen

In het boek “Van de hel tot de hemel” staat het verhaal van Robert Blum centraal. Robert Blum is een man die in zijn aardse leven als politicus bekendheid genoot en lid was van het Duitse Nationale Parlement te Frankfurt. Geboren in 1804 werd hij in 1848 wegens zijn linkse ideeën en actieve leidinggevende deelname aan een gewapende opstand in Wenen standrechtelijk doodgeschoten. Bij leven was Robert een man die vooral het volk tot een algemeen gezamenlijk welzijn wilde brengen. Zijn ideeën berustten op de school van Ronge (Johannes Ronge: 1813 – 1887). Ronge was de stichter van het van Rome onafhankelijke Duits-Katholicisme wat bedoeld was om een wereldreligie te worden.

Robert Blum was even overtuigd van als vasthoudend aan zijn ideeën en vond dat hij daar dan ook actief in moest zijn, al moest hij ervoor sterven. Wat dan ook gebeurde. Het verhaal begint waar hij zich in geestelijke zin bevindt na zijn gewelddadige dood. Robert geloofde niet dat er leven na de dood zou zijn en terwijl hij vol van gevoelens van boosheid en wraak in het donker alles nog eens overdacht, begon hij daaraan te twijfelen en door verandering van zijn denken kwam hij op de naam Jezus waardoor het lichter en lichter om hem heen werd en Jezus uiteindelijk naast hem kwam staan. Er ontstond een gesprek en Jezus vraagt hem wat hij zou doen wanneer hij die Oostenrijkse veldheer, die hem ter dood veroordeelde, en al zijn handlangers in handen zou krijgen. Onderstaand een stukje van het antwoord van Robert Blum.

Goed antwoord van Robert. Vrome wensen.

Robert zegt: ‘Edelste vriend! Dat ik op het moment dat deze liefdeloze tiran mij behandelde als een gemene misdadiger ziedend werd van woede en wraaklust, dat, geloof me, moet iedere redelijk denkende geest terecht vinden. Maar nu heb ik hem allang vergeven. Ik verlang dus werkelijk niets anders voor deze blinde, dan dat hij ziende mag worden en mag inzien of hij juist of onjuist met mij heeft gehandeld.

Als hij mij werkelijk dood had kunnen maken, dan had ik zeker nooit op wraak kunnen zinnen. Daar hij mij eigenlijk letterlijk levend geschoten heeft en me verder geen leed meer kan aandoen en ik eigenlijk nu reeds veel gelukkiger ben dan hij met al zijn heerszuchtige illusies, kan ik hem des te gemakkelijker vergeven. Ook had hij goed beschouwd heel wat meer redenen om mij, als een hem gevaarlijk voorkomend individu, uit de weg te ruimen, dan eens in jouw tijd de aller verdorvenste hogepriesters van Jeruzalem redenen hadden om jou, mijn sympathieke vriend, schandelijk en bovenmate gruwelijk uit de wereld te helpen!

Kon jij, mijn edele vriend, zelfs tijdens het ondergaan van alle martelende pijnen, jouw folteraars vergeven, hoeveel te meer kan ik dat, die toch eigenlijk niets gevoeld heeft van wat ik echt folterende pijn zou kunnen noemen.

Daarom zou mijn grootste aardse vijand nu ook voor me kunnen verschijnen, en ik zou hem niets anders zeggen dan wat jij bij je gevangenneming in de Hof van Gethsemane tot Petrus zei toen hij de knecht Malchus een oor afsloeg.

Als er in de eeuwige, oneindige ruimte een volkomen rechtvaardig goddelijk wezen bestaat, dan zal dat hem wel het loon doen toekomen dat hij omwille van mij en nog vele anderen heeft verdiend. Zou er echter wat ik nu bijna niet meer kan aannemen niet zo’n goddelijk wezen bestaan, dan zal de latere geschiedenis hem richten zonder dat ik dit ook maar in het minst hoef te wensen.

Als ik je echter een kleine hartenwens mag voorleggen en het in jouw macht ligt die te verwezenlijken, dan beveel ik je in de eerste plaats mijn arme familie aan, dat zijn mijn lieve vrouw en mijn vier kinderen! Dan verder alle goede mensen die rechtschapen zijn van hoofd en hart! Laat echter de pure egoïsten, die ten koste van de hele overige mensheid, alles hebben gedaan om voor de toekomst van zichzelf en hun nakomelingen te zorgen, nog op aarde ondervinden hoe het diegenen vergaat, die van dergelijke rijken afhankelijk zijn en van de ene dag in de andere moeten leven! Maar ook dit moet je beslist niet beschouwen als een wens, want ik voor mij vind in jou meer dan voldoende schadeloosstelling voor alles wat ik op aarde heb geleden en verloren!’

Citaat uit “Van de hel tot de hemel” deel I hoofdstuk 15 – 1 t/m 6
Door Jakob Lorber

Onderstaande tekst is ook een citaat uit het boek “Van de hel tot de hemel”, waarin de weg die Robert Blum na zijn dood gaat gevolgd wordt. Robert Blum heeft intussen verschillende situaties meegemaakt en in geestelijke zin vooruitgang geboekt. Dit citaat is een gedeelte van de gebeurtenissen die hij in het hiernamaals meemaakt.

Levensgereedschappen

Als we er eens echt over zouden nadenken hoe het mogelijk nog met ons gesteld is, of we wel vrij zijn van alle hartstochten, of er niet nog een vonkje hoogmoed in ons aanwezig is en of we wel het goede enkel omwille van het goede daadwerkelijk in ons opnemen, dan zal het voor ons nimmer moeilijk zijn om tot volmaaktheid van de geest over te gaan en de Heer, als volmaakten volgens Zijn ordening, te verwachten. Maar wanneer wij deze verschijning beschouwen als een soort aansporing van de kant van de Heer en ons erover blijven verbazen, dan zijn we zeker nog ver van ons doel verwijderd!

Het is niet genoeg dat we als levende machines doen wat de Heer van ons verlangt, maar we moeten in onszelf de ware reden daarvoor zoeken, want daardoor pas kunnen we onszelf in een levende Godsordening plaatsen. Aan de uiterlijke ordening van deze meubelen is weinig of niets gelegen, maar als het een vingerwijzing Gods is dat we in de tweede zaal van ons hart, die van de Goddelijke wijsheid, al onze levensgereedschappen in een bepaalde ordening moeten brengen, dan is er aan deze verschijning veel gelegen. Weet echter iemand van jullie nog wat beters, laat hij er dan in naam van de Heer mee voor de dag komen.

Robert zegt: “Vriend, ik ben werkelijk stomverbaasd over jouw wijsheid. Jij was toch eerst een hardnekkige bestrijder van de leer over de Goddelijkheid van Jezus Christus en het heeft ons veel moeite gekost voordat jij je weg gevonden had. De zorgen die wij om jou hadden, waren niet gering, maar nu ben je ons allen een halve eeuw vooruit. Jij hebt ons nu een grote waarheid onthuld; ik moet je openlijk bekennen, dat wij zonder jou misschien pas over duizend jaar achter die waarheid zouden zijn gekomen. Broeder, je hebt ons daarmee een zeer grote dienst bewezen!

Kijk, dit huis heeft de Heer mij voor eeuwig tot eigendom gegeven; toch ken ik zelf nog maar een heel klein deel van zijn innerlijke rijkdom. Als ik jou er een plezier mee zou kunnen doen, zou ik het jou onmiddellijk tot eigendom geven! Jij hebt ons heilige woorden, als kwamen zij uit Gods mond Zelf, gegeven, die ons hebben getroost in onze verlatenheid. O, dan is een woord meer waard dan honderdduizend van die huizen! Daarom, neem aan wat ik je geven kan! Het is hier mijn grootste bezit, behalve de Heer en jijzelf. Beste broeder, hoe lief en dierbaar ben je ons allen nu geworden! Hoe lang is het nu geleden dat wij met innig medelijden op je neerkeken en nu sta je zo ver boven ons allen. Ik vraag je daarom, ons met nog een paar van zulke woorden op te beuren!”

Dismas zegt: “Beste broeders, hebben jullie nooit gehoord, dat de ene dienst de andere waard is? Zo is het ook hier! Jullie oprechte vriendschap heeft mij indertijd gezuiverd en opgetild uit de diepte van mijn verdorvenheid, want ik was toen, wat mijn innerlijk betreft, een burger van de hel. Jullie waren echter in staat om vat te krijgen op mijn innerlijk, waardoor ik werd gered. Maar nu zijn jullie alleen maar een beetje in verlegenheid geraakt door de taak om ons eigen innerlijk te ordenen, die de Heer ons in deze tweede zaal heeft opgedragen. Toen heb ik vanuit mijn innerlijk enkele woorden gesproken en deze hebben, de Heer alleen zij alle lof, de gewenste uitwerking niet gemist.

Daarom verdien ik nog lang niet, dat jij, Robert, jouw huis dat de Heer uit jouw hart heeft opgebouwd, hier aan mij als eigendom zou schenken, wat naar mijn bescheiden mening ook helemaal niet zo gemakkelijk zou zijn. Kijk, het huis met al zijn heerlijkheden komt helemaal overeen met jouw eigen hart, waaruit de Heer met behulp van de zich daarin bevindende Gods- en broederliefde, dit prachtige werk heeft gevormd. Zou ik dit huis van jou als geschenk aannemen, dan zou ik jou daardoor ook je hart en je leven afnemen, omdat dit huis volgens de diepere waarheid het liefdevolle karakter van jouw hart zelf is.

Maar geestelijk in jouw huis met jou wonen, is heel goed mogelijk, want reeds op aarde laat een edel mens menig vriend in zijn hart meer dan zichzelf gelden. Dat doet hij hier nog gemakkelijker, omdat de Heer al datgene wat op aarde slechts een verborgen wens blijft, hier in een aanschouwelijke vorm laat verschijnen. Hier wordt alles tot tastbare werkelijkheid, maar blijft in zich toch wat het op aarde was, namelijk het hart en zijn liefdevolle instelling.

Citaat uit “Van de hel tot de hemel” deel I hoofdstuk 121 – 8 t/m 14
Door Jakob Lorber

Kindertijd en het geloof
Van huis uit waren wij Gereformeerd Vrijgemaakt, heel stijf, heel erg op de letter. Vooral mijn vader was erg wettisch en daar had hijzelf ook last van. Ik heb zijn Bijbeltje en in dat Bijbeltje zijn gedeeltes onderstreept, waarin ik zie hoe streng hij was voor zichzelf. Hoe het geschreven stond, zo moest het gebeuren. Ook was hij bang dat de buitenwereld bij ons binnen zou komen. Ik heb daar niet echt onder geleden, ik ging toch wel mijn gangetje samen met mijn zusje. Wij hebben vaak een pak slaag gekregen. Toch had ik weinig ruzie met hem, maar ik deed altijd wel mijn best om hem tevreden te stellen. Als ik later boven kom wil ik graag eerst Jezus ontmoeten en dan een gesprek met mijn vader hebben. Ik hoop dat hij, in al die jaren na zijn overlijden, wat vrijer is geworden…

Vanaf mijn zesde jaar woonden wij, vader, moeder en zes kinderen, in Breda, waar het grotendeels katholiek was. Katholieken werden in Apeldoorn, waar we vandaan kwamen, katholieke strontvliegen genoemd. Afschuwelijk. Wij kwamen te wonen naast “katholieke strontvliegen”. Ik raakte bevriend met de dochter van die buren. Er werd ook carnaval gevierd en dat was helemaal uit den boze natuurlijk. De gemeente had een deal gesloten met de kermis, dat ze geen geluid mochten maken op de uren dat er kerk was in een noodgebouw bij de markt. Wij moesten over de kermis lopen om daar te komen en je had het gevoel dat iedereen boos naar je keek omdat de muziek uit moest. Met carnaval idem dito. Destijds had iedereen een blauwe kiel aan en was blij en danste. Wij zagen daar het verkeerde niet van in. Stiekem trokken wij kinderen, halverwege naar de stad, ook een blauwe kiel aan en deden mee.

Tijdens de Catechisatie wilde ik antwoorden, zo wilde ik weten over het avondmaal. Alleen mensen boven de achttien, die belijdenis hadden gedaan, mochten deelnemen aan het avondmaal. Belijdenis was een soort bevestiging van de doop, zeg maar. De kinderen moesten blijven zitten en keken ernaar. Voor mij was het net een poppenkast. Ik vroeg aan de dominee: “Jezus leert ons toch: laat de kinderen tot mij komen… waarom mogen wij dan niet meedoen?” Ik vond dat zo raar. Er waren meer van die dingen waartegen ik mij verzette.

Zodra ik onafhankelijk was van mijn ouders, ben ik weggegaan bij die kerk. In Rijsbergen, dichtbij Breda, was een gemeente die zich had afgesplitst en daar mochten de kinderen wel aan het avondmaal. Toen ik zelf kinderen kreeg ben ik natuurlijk daar naartoe gegaan. Ik ben altijd in God blijven geloven, niet dat ik alle dagen aan Hem dacht, maar er was wel een sterk gevoel voor liefde en rechtvaardigheid aanwezig. In wat ik schreef (gedichten, toneelstukjes, zelfs een musical) kwam telkens weer de strijd tussen goed en kwaad naar voren. Dat zie je dan achteraf pas. Niet dat ik zelf altijd alles goed deed hoor…

Op de HBS zag ik het onderwijs helemaal niet zitten, ik zat leraren na te tekenen en bleef twee keer in klas 2 zitten. Ik wilde graag naar St. Joost, de kunstacademie hier in Breda, maar daar had je 3 jaar HBS voor nodig. Mijn moeder was een bemiddelaar, zij kreeg het desondanks toch voor elkaar dat ik toelatingsexamen mocht doen, en ik slaagde daarvoor. Mijn vader echter vond het kunstwereldje niet passen in zijn beeld, hij had het daar erg moeilijk mee. Hij stond op een trappetje een plafond te schilderen, toen ik hem zei: “Pa, ik zie er toch maar vanaf, ik ga er niet naartoe.” Hij huilde van opluchting en blijdschap, terwijl ik hem bijna nog nooit had zien huilen. Ik mocht toen thuis een schriftelijke Amerikaanse tekencursus doen. Het werkte van geen kanten, je maakte een opdracht, stuurde deze op en maanden later kwam het met aantekeningen weer terug, heel frustrerend. Mijn Pa merkte ook wel dat het geen zin had, en een jaar later mocht ik toch naar de academie. Na twee jaar was ik zwanger en moest van school af. Dus zijn doemscenario was toch uitgekomen, ha, ha! Mijn vriend heeft hij wel geaccepteerd hoewel hij niet dol op hem was…en hij was nog katholiek ook. We moesten dus trouwen en kregen drie kinderen. Na 16 jaar zijn we gaan scheiden…

Tegenwoordig zijn er kerken waar blij gezongen wordt, maar destijds werden er bij ons in de kerk psalmen gezongen, heel traag, niet te begrijpen, begeleid door een heel slecht bespeeld orgel. Ik had altijd de neiging om sneller te gaan zingen, of er een tweede stem bij te verzinnen. Tijdens de Catechisatie hadden we vaak onenigheid met de Dominee. Het was nooit fijn en nooit werd ons geleerd hoe je contact kon maken met God, of hoe je moest bidden. Wij moesten wel naar de kerk, en mijn vader keek rond of wij er ook waren. Later heb ik er een liedje over gemaakt. “Eens wou ik u niet kennen Heer, want volgens de leer mocht alles wat mij leuk leek niet meer. Ik wilde leren zonder dwang, en keerde me af, want de kerk maakte mij bang! ”… Ik heb U zo gemist!” Als kind, ik was nog heel jong, lag ik in bed en plotseling zweefde ik omhoog naar een hoekje van de kamer, ik kon mezelf zien liggen. Dat was zo’n fijn gevoel, ik wilde helemaal niet meer naar beneden! Ik heb ook heel veel met vogels, die vrijheid, in de lucht, het vliegen, heerlijk. Onbewust heb ik meestal wel mijn hart, waar volkomen vrijheid heerst, kunnen volgen…

De boeken van Jakob Lorber
Toen ik met de boeken van Jakob Lorber in aanraking kwam, rond 1990, was dat via iemand die mij achtervolgde. Ik werd gewoon gestalkt door haar als ik de hond uitliet in het park. Zij las de boeken van Lorber en iedereen die zij tegenkwam moest daarin delen. Zodra ze me zag klampte ze me aan. Ze begon ook altijd over UFO’s, ze was eigenlijk heel angstig. Zij doorzag ook allerlei dingen, misschien was ze wel helderziende, dat weet ik niet. Ze nodigde me bij haar thuis uit, en omdat ik niet onbeleefd wilde zijn, ben ik op een keer meegegaan naar haar flatje. Uiteindelijk heb ik erin toegestemd om een boek van haar te lezen en ging ik met een boek naar huis om dat eens uit te proberen. Ik weet niet meer welk boek, ik denk deel 1 van het Grote Johannes Evangelie. Ik werd erdoor gegrepen en ik kreeg antwoord op al mijn vragen: “Waarom zijn we hier, God?” en “Hoe zijn we ontstaan?” en “Waar leidt dit toe?” Maar vooral ook: “Hoe zit het met het kwaad in de wereld?…” Via de kerk kreeg ik daar nooit antwoord op. In dat boek legde Jezus zoveel uit en mijn hart opende zich. Ik had er geen moment twijfels over dat dit het Woord van God was. Ik was mijn stalker dankbaar dat ze zo doorgezet had… Moet je zien hoe onze Vader zelfs mijn ‘belager’ als instrument heeft gebruikt om mij te benaderen.

Later ontving ik ook het Lorber blaadje. Toen zijn Helma, die later op mijn pad kwam, en ik naar de Lorberdag in Zeist gegaan. Ja, zij was inmiddels ook aangestoken door het Lorber vuurtje. Er was altijd een violiste of pianiste aanwezig, maar die was gestorven en nu hadden ze geen muziek op die dag. Ik weet niet meer of ik het heb aangeboden, in ieder geval zijn wij daar toen gaan zingen. Een jaar later was Jan Franssen aldaar aan het opnemen en had ons op zijn bandje staan. Hij luisterde dit thuis af en vond het zo mooi! Hij nam contact op met ons. Ingrid en Jan waren van plan om weekenden te gaan organiseren en ze wilden er graag muziek bij. Zodoende zijn we daar terecht gekomen…

We zijn CD’s gaan maken met de gezongen liedjes. Een CD heet “Op de grens”, daarop staan liedjes die ik, voordat ik tot waar geloof kwam, heb gemaakt. Over de scheiding, over het verlies van een kindje, over dingen uit mijn leven. Alle liedjes waren in dichtvorm en door een ingeving ben ik daar ook muziek aan gaan geven. Er was een Bron in mij die het innerlijk kenbaar maakte. Ik ben meer een schrijver dan een spreker. Met God praat ik liever in dichtvorm, hierin kan ik me beter uiten dan in platte woorden… zodoende zijn er heel veel liedjes ontstaan, 6 cd’s met “Evangeliedjes.”

Toen ik tot inkeer kwam, kon ik ook de gedrevenheid begrijpen waarmee sommige mensen strijden. Ik zie dat ook weer in de huidige crisis, hoe sommigen vechten voor hun vrijheid, hoe belangrijk dat het is. De vrijheid om te kiezen en alles te mogen zeggen. Het lijkt echter wel of momenteel enkel de anti-kracht aan het woord komt…

Ik heb me jaren in de hemel gevoeld. Ik herinner me een vrouwtje dat, als ze me aan zag komen, een blokje om ging! Ik wilde alle rijkdom die God me bracht delen! Naderhand, toen ik een beetje tot rust gekomen was, zei ze, het was net of ik een vuur zag branden in jouw ogen. Je kunt het ook overdrijven, je hebt dat niet in de hand, alsof de geest het dan overneemt. Het lijkt op verliefd zijn, het is heel sterk, een soort obsessie, je zou al je verantwoordelijkheden vergeten. Als je tot waar geloof komt, ben je eigenlijk in een soort verliefdheidsstadium en je wilt het rondbazuinen. Je kunt het vergelijken met de uitbundige bloesem in het voorjaar, die snel afvalt, maar wel nodig is om uiteindelijk tot de vrucht te komen. Zo is verliefdheid ook noodzakelijk om tot de ware liefde te komen. God heeft dit zo ingebouwd. Volg je je hart of volg je je hoofd…?

Helma ontmoette ik tijdens een zangcursus, we zijn toen samen gaan zingen en dat was hartstikke fijn. Ze kende Lorber nog niet en ik heb haar mogen inwijden… in Gods wonderlijke wereld! Helma had een traumatisch incestverleden. Ik was in die tijd vrijwilliger bij de kindertelefoon en er kwam veel kinderleed op mijn pad. Voor mij de aanleiding om het lied “Vader” te maken. “Ik moest je Vader noemen, jouw zaad was mijn begin.” Helma kwam op bezoek, zag het liedje liggen, las het en begon te huilen. Ik ging naast haar staan en vroeg: “Waarom huil je?” Ze zei: “daar ligt mijn verhaal.” Het lied gaat over het verschil tussen een aardse vader en de Hemelse Vader. Daar was zij zo door geraakt. Later vertelde ze mij dat ze ooit een kindje had gekregen dat dood geboren werd. Daar heb ik een ander liedje op gemaakt: “Mijn kind…ik heb je mogen dragen, een hele korte tijd. Slechts negen maanden in mijn schoot, toen was ik je weer kwijt…” Helma heeft mij ook heel veel aangedragen. We noemden elkaar zusje, er was een zielsverbondenheid.

Mijn partner van toen zei wel dat hij gelovig was, maar hij verdiepte zich daar verder niet in, dat was er voor hem niet bij. Ik miste dat erg, maar ik had daarin met Helma wel een verbinding. Wij konden uren aan tafel zitten praten over ons geloof, een Godsgeschenk om dit te mogen delen. Hij zat ondertussen in het café zich een beetje te bezatten. Wanneer hij dan thuiskwam was hij boos en agressief en daardoor is onze relatie gestrand. Ik kreeg kracht om de relatie nog een tijd vol te houden, maar uiteindelijk ging het niet meer. Toen is Helma bij mij komen wonen. We hebben het heel fijn gehad en veel gezongen. Ze heeft zichzelf bevrijd door haar vader te kunnen vergeven. Niet lang daarna mocht zij gaan van hier, 56 jaar oud. Ik denk dat dat haar opdracht was, de vergeving, waarmee ze niet alleen haar eigen ziel, maar ook die van haar vader vrijmaakte. Zoals in het “Onze Vader”, naarmate wij anderen kunnen vergeven kan Hij ons ook vergeven. Dat is geen oordeel, maar past niet in Zijn orde. Over oordelen vraag ik Hem altijd: “Dat mijn oog door dat van U zal zien, dat mijn oor Uw zachte stem steeds hoort, dat mijn mond slechts Waarheid spreekt en in mijn hart de Liefde nooit ontbreekt.” Ieder mens draagt de Godsvonk in zijn hart. Als je door de ogen van Jezus naar mensen kijkt, voel je de liefde al opborrelen!

Wat het lezen van Lorber mij gebracht heeft
Het lezen bracht mij veel inzicht. Het belangrijkste is dat ik God heb leren kennen en de weg naar Hem toe. Dat is voor mij het fundamentele, de Liefde. Toen Helma stierf wist ik waar ze heen was. In het begin had ik daar een bepaalde vrede mee. Maar toen kwam het gemis, en de strijd… Satan wil mij graag tot zich trekken en doet daar alle moeite voor. Als je God beter leert kennen, leer je jezelf ook steeds beter kennen met al je ‘slakken’, zoals ik ze noem. Dan komen er meer inzichten, wat wel liefde is en wat niet, allerlei karaktereigenschappen waar je je aan ergert, bepaalde verslavingen, bepaalde gedragingen. Je krijgt inzicht en dat is allemaal nodig om gevormd te worden naar Zijn Beeld. Dat stuk kunnen we niet overslaan. Zo lang ik hier ben heb ik nog heel wat te leren…!

Mijn leven wordt nu mede bepaald door constante pijn in mijn rug. Ik heb van alles geprobeerd om daar vanaf te komen, maar dat lukt niet erg. Ik volg nu, via een podcast, een jongerenpredikant die ook wonderen doet. Dan denk ik, wat mis ik dat God het wonder niet aan mij voltrekt…? Deze predikant haalt heel overtuigend allerlei passages aan uit de Bijbel waarin God zegt dat enkel door een vast geloof dingen tot stand gebracht worden. Wij worden behandeld naar hetgeen wij geloven. Bijvoorbeeld de vrouw die Jezus Zijn kleed aanraakt, Hij zegt: “Haar GELOOF heeft haar behouden.” Aan de andere kant denk ik ook dat God de negatieve krachten gebruikt om ons ergens te brengen. Ik vraag me wel eens af, wat heeft dat mij gebracht…? De pijn fluit mij terug, ik ben altijd heel actief geweest, maar de pijn belemmert mij en brengt me in rustiger vaarwater…

Contact met de Hemelse Vader
Onze relatie is een liefdesrelatie. Ik hoor Zijn stem niet, het is meer een gevoel. We zien maar een heel klein beetje van wat Hij allemaal voor ons doet. Momenteel krijg ik bijvoorbeeld geen inspiratie voor liedjes of om te tekenen, het staat allemaal wat op een laag pitje. Wel heb ik, geïnspireerd door Hans de Heij, een paar filmpjes bij de liedjes gemaakt, deze staan op de website en ook op YouTube. Ik ben er niet zo vaardig in en het is zeer tijdrovend, maar het geeft wel voldoening. Gedurende een half jaar heb ik dit trouwens ook al niet meer gedaan. Ik kan er in berusten. Heel mijn leven bestaat uit periodes. Tegenwoordig brei ik, dat is het dan…een ouwe breister. Ik houd me ondertussen wel sterk bezig met hoe de wereld zich ontwikkelt. Net of ik aan de zijkant sta en het wereldgebeuren observeer. Ik kan naar het nieuws kijken en lig er niet wakker van, want ik weet dat, ook al gaat het kwaad flink tekeer, alles in Gods Hand ligt. Jezus is heel dichtbij en bij Hem kan ik alles kwijt… Hij kent me en Hij is de enige Die ik echt vertrouw, vooral ook op Zijn belofte spoedig terug te komen… Ik heb Hem zo Lief !!!

Door Tsjêbbe de Vries

Het licht van onze zon is een lichtend omhulsel. Al wat bestaat heeft een huid, een omhulsel. Elke cel heeft een membraan, het kaf omhult een tarwekorrel, een slak heeft een slakkenhuisje, dieren hebben een vacht, ons lichaam heeft een huid, maar ook onze aarde heeft een ‘huid’, de atmosferische luchtlaag. Evenzo heeft de zon een soort dampkring, maar dat is geen luchtlaag zoals de aarde om zich heen heeft.

Zonnesfeer

De totale zonnesfeer lijkt wetenschappelijk gezien uit een viertal verschillende lagen te bestaan en is enkele duizenden kilometers dik. Het licht van onze zon vormt de buitenste laag en is een lichtend omhulsel wat de wetenschap de corona noemt. Die corona is slechts een paar honderd kilometer dik en buitengewoon heet, ongeveer twee miljoen graad Celsius. Om de zon bevindt zich de oneindige ether waarin alle sterren, planeten en kometen in het rond draaien. De temperatuur van de ether, de ruimte, is weer bijzonder laag, bijna 273 graad Celsius onder nul.

In het boek “De Natuurlijke Zon” door Jakob Lorber geeft Jezus een geestelijke beschrijving van de corona en de zon. Ook de weliswaar subtielere materie van de zon is niets anders dan een manifestatie van geestelijke substantie en het lichtende omhulsel van onze zon is een soort geestelijke ‘huid’. Wat wij zien als zonlicht is het stralen van dat omhulsel en dat wordt veroorzaakt door de rotatie van de zon zelf om haar eigen as en meer nog door haar buitengewone snelle beweging rond een middenzon (Sirius) die nog veel verder van haar afstaat. Door die bewegingen van de zon in de uitgestrekte etherruimte wordt op haar atmosferische oppervlak een grote elektrisch werking teweeggebracht; daardoor is haar lichtglans hetzelfde als van de bliksem, maar dan in een veel hogere intensiteit.

Deze geheel nieuwe en wetenschappelijke verklaring voor het ontstaan van zonlicht vertelde Jezus tijdens Zijn predikingstijd aan Zijn volgelingen.

Corona

Elke zon (ster) heeft zo`n corona, een lichtend omhulsel. Die corona is het licht van onze zon dat zo ontzagwekkend sterk aan het buitenste oppervlak van de zonnesfeer glanst. Iemand die op het oppervlak van de zon zou staan, dus aan de binnenkant van de corona, kan daar desondanks gemakkelijk doorheen kijken.

De zonnesfeer van een zon en de weerkaatsing van licht op haar corona.

Dit verschijnsel is ons welbekend en ervaren we zelf als we naar een raam kijken waarop het zonlicht valt dat in onze richting wordt teruggekaatst. Het is onmogelijk naar de fel witglanzende ruit te kijken, maar degene die achter het raam in het huis staat, kijkt zonder enige hinder naar buiten.

De zon weerkaatst in een ruit

Precies zo is het ook bij het lichtende omhulsel van onze zon, omdat haar eigenlijke lichtglans in de eerste plaats niets anders is dan het opnemen van alle stralen van een miljard zonnen, die op dit zeer wijd uitgestrekte spiegelende oppervlak van de zonnelucht ieder voor zich nagenoeg oneindigvoudig weerspiegeld worden. Op precies dezelfde wijze als de zon zelf op een andere planeet veelvuldig weerspiegeld wordt, niet alleen op de voorwerpen van het vasteland, maar met name ook op het oppervlak van de wateren en het meest van al op het ononderbroken luchtoppervlak dat een planeet omgeeft.

Het licht van onze zon

Licht van de oercentraalzon dat op de corona’s van sterren heen en weer kaatst.

Oercentraalzon
Het licht van onze zon is voornamelijk afkomstig van de oercentraalzon die de hoofdbron van licht in elke hulsglobe is. Dat licht straalt alle kanten uit en wordt door alle lichamen in die hulsglobe weerkaatst en kaatst ook weer terug van de etherische wand die de hulsglobe omringt. Het licht van de oercentraalzon en van andere sterren dat op de corona van onze zon valt, is het fel lichtende omhulsel van onze zon. Dit geldt voor elke ster.

In het boek de “Natuurlijke Zon” door Jakob Lorber vergelijkt Jezus een hulsglobe met een holle bol waarvan de wanden het licht weerspiegelen en waarin zich veel andere bolvormige voorwerpen bevinden. Eén centrale lichtbron in die holle bol zal elk voorwerp daarin belichten zodat het lijkt alsof dat voorwerp zelf een bron van licht zou zijn, omdat het licht door al die voorwerpen wordt weerkaatst. Daarom lijkt elke zon en elke planeet in een hulsglobe een lichtbron te zijn. Iedere zon draagt weliswaar ook iets bij aan al het licht in de hulsglobe, maar het oorspronkelijke licht is van de oercentraalzon afkomstig.

De hoofdlichtbron in een hulsglobe is de oercentraalzon die alle andere sterren en planeten en manen daarin verlicht.

Op de site Hemels Brood las ik zojuist het verhaal van Jan en Ingrid over de Corona van Jan. Welnu ik heb van begin december tot 8 januari in het ziekenhuis in Nijmegen gelegen. Drie weken in totaal. Het begon met een rare griep, die langzaam opliep tot 40 graden koorts. Ik zweette helemaal niet, raar was dat. Op een gegeven moment voelde ik me zo zwak en kortademig dat ik de huisarts belde om te komen. Ze zag het meteen, ze controleerde mijn saturatie, dat is het zuurstofgehalte in het bloed, deze was 85%, normaal is dat 100%. Snel werd er een ambulance gebeld, die bracht mij meteen naar het Radboudziekenhuis. Om het verhaal kort te maken, ik heb 1 week op de Intensive Care gelegen. De artsen beraadslaagden zelfs of ik in coma moest worden gebracht. Ik had het gevoel dat ik ging stikken, ik had dan ook de hoogste zuurstofondersteuning die je maar kunt krijgen en ik had bijna 40 ademhalingen per minuut.

Weet je, op die momenten werd ik heel erg rustig en berustte ik erin. Jezus was toch met mij en heeft Hij niet gezegd dat een mens alleen datgene te dragen krijgt wat hij dragen kan en de rest draagt HIJ. Ja ik was bereid om te sterven en ik besefte toen pas echt hoe relatief het wereldse leven met al die zorgen wel niet is. Ik was toen vrij ontspannen en ik gaf me helemaal over. Toen na een paar dagen mijn ademhaling iets beter werd, kon ik ook beter praten. Ik praatte met de verplegers over Jezus en ik had Deel 3 van de Grote Johannes Evangelie op mijn benen liggen. Hoe gek het ook klinkt…, maar dit boek was mijn steun en toeverlaat. Ik voelde mij een blij man. Ja, want Jezus was bij mij. Na een week mocht ik naar de corona-afdeling omdat het echte gevaar geweken was. Ik had nog wel een hoge zuurstofondersteuning en ja, ik had het nog steeds erg benauwd.

Maar ik stond erop dat ik alvast oefeningetjes mocht doen. Zo mocht ik van de fysiotherapeut rustig (in bed) met mijn benen op en neer gaan, nou het leek steeds alsof ik een marathon had gelopen, zo moe en uitgeput was ik daarna. Maar ik had mijn wil erop gezet om mijn oefeningen uit te breiden, want ik wilde snel genezen. Langzaam, na een tweede week, mocht ik op de postoel. Dat was een hele onderneming voor mij. Telkens raakte ik in paniek, leek het of ik ging stikken. Dit kwam door de nog bijkomende hyperventilatie waardoor ik echt angstig werd. Ja, ik bad veel tot Jezus en telkens kwam ik er weer bovenop. Toen kwam de derde week en ging het ineens sneller vooruit, de zuurstofondersteuning werd langzaam afgebouwd. Dat was steeds weer spannend wanneer de zuster het knopje van de zuurstoftoevoer iets lager zette. Toen kwam in de derde week onverwachts de dokter naar me toe om te zeggen dat ik nog maar een paar dagen in het ziekenhuis hoefde te blijven. Ik was helemaal niet blij omdat ik mijn zuurstofmasker beschouwde als een soort van navelstreng die me in leven hield.

De arts zei ook dat ik minimaal 4 maanden thuis zou moeten revalideren. Ai… nou, ik nam me meteen voor dat ik met hulp van Jezus nooit zo lang zou moeten revalideren. Ik zei tegen mijn vriendin dat ik na zes weken weer de oude zou zijn. Fysiek had ik geen enkele reden om dat op dat moment te zeggen, maar ik geloofde er heel heilig in dat ik na zes weken weer de oude zou zijn. Het kon gewoon niet anders. Ja, mijn mind had ik er op gebrand. Intussen kreeg ik al gewichtjes om mee te oefenen, om spiermassa terug te krijgen, want ik was al 30% spiermassa kwijt, verder liep ik door de ziekenzaal waar ik lag met een zuurstoffles rond. Gewoon om conditie op te doen, dat was erg zwaar. Tot de dag dat de longarts kwam en zei dat ik diezelfde dag nog naar huis zou gaan. Meteen werd op die dag het zuurstofmaskertje afgezet en direct had ik weer zuurstofnood. Ik kon nog net genoeg adem happen om te leven. Overigens, net als Jan had ik Covid-longen, die voor driekwart bedekt waren met een laag Covid-slijm, maar ik had net als Jan gelukkig geen longembolie. Gedurende de tijd op de corona-afdeling lag ik samen met drie oudere vrouwen die onderliggende ziekten hadden. Ja, die hadden het heel erg te verduren. Ik ging samen met Jezus in gedachten waarbij ik dan denkbeeldig het hoofd of de handen van die vrouwen vasthield om hen in Naam van Jezus liefde te geven en te troosten. Want ze waren mijn “Sisters in Pain”, ik wist wat ze doormaakten.

Inmiddels thuisgekomen belde ik de huisarts en smeekt haar om een zuurstofflesje te brengen. Ik kon helemaal niets en toch wist ik dat ik snel weer de oude zou zijn. Vooral de nachten waren erg, want ik wist niet hoe ik moest liggen en bij iedere draai lag ik weer te hijgen. Zelfstandig de trap oplopen ging trede voor trede op mijn achterwerk. Na elke trede was ik 5 minuten aan het hijgen, langzaam ging het beter. Toen kwam de zus van mijn vriendin op bezoek. Zij wist een manier om van eenvoudige ingrediënten een drankje voor mij te maken wat ik twee keer per dag moest innemen. Het was een oud recept uit de Dominicaanse Republiek. Het werd vroeger gebruikt bij TBC. Geloof het of niet, maar dit drankje en mijn inspannende lichaamsoefeningen leidden ertoe dat ik na vijf weken weer tien kilometer kon wandelen. En dat elke dag. Voorheen wandelde ik elke dag zoveel met een vriend van mij. Ja, ik voelde me genezen, de fysiotherapeut stond verbaasd. Ik weet gewoon dat alle eer aan Jezus toekomt, Die ons steeds maar weer bij de hand neemt en leidt en ja, het ware bewustzijn hiervan, dat heb ik zeker weten meegekregen door mijn ziekte. Jezus is het leven en de eeuwige liefde in ieder mens. We hoeven dit enkel te weten en er in de zuiverste liefde naar te leven.

Ik hou van Hem.

Groetjes, William

Lieve William, wij zijn allemaal blij met jouw vlotte genezing, maar het verhaal zou niet volledig zijn, wanneer er niet ook gemeld zou worden dat er veel mensen voor jouw genezing gebeden hebben, want veel mensen hebben voor jou gebeden. Waardoor wij met elkaar weten dat gebed, wanneer de hemelse Vader het wil, verhoord wordt!

Citaat uit “Geschenken uit de hemel”

Welnu zie, zoals deze gebeurtenissen in zijn werk gaan volgens Mijn eeuwig raadsbesluit, zo ook valt geen druppeltje uit de wolken dat niet eerst in Mijn liefde gedacht zou zijn! En geloof Mij wanneer Ik, zoals gisteren, regen naar de aarde zend uit de hogere dreven van het wordende leven uit Mij, door de regionen van het licht, zo hangt in feite de instandhouding van de hele aarde, ja van het hele universum af van het eerste druppeltje dat nauwelijks een zandkorreltje bevochtigde.

Dan zullen jullie wellicht zeggen dat dat bijna onwaarschijnlijk is. Alleen zeg Ik jullie: als dit druppeltje niet precies op die bepaalde tijd juist dit zandkorreltje had bevochtigd, dan had de in dit korreltje verbannen en boos geworden geest het korreltje doen exploderen, daardoor de geesten die hem in zijn buurt omringden, tot een soortgelijke handeling opgewekt, en die weer hun buren, en zo voort tot op het laatste stofje van de aarde. En jullie kunnen er volkomen van verzekerd zijn dat in de volgende seconde de hele aarde in vernietigende vlammen en rook zou opgaan. En zoals hier het ene zandkorreltje het andere tot vernietiging gewekt zou hebben, zo zou de ene aardbol de andere wekken en de ene zon de andere, en zo voort tot in het oneindige. En dat zou allemaal het werk zijn van bijna een en hetzelfde ogenblik, precies zoals wanneer jullie je een grote hoop van het vervloekte buskruit zouden voorstellen en iemand zou dan maar één korreltje aansteken, en al zou de hoop zelfs zo groot zijn als de aarde, dan zouden toch op hetzelfde ogenblik alle korrels door het vuur gegrepen worden.

Maar als één zo’n buskruitkorreltje, dat juist blootgesteld was aan de eerste opname van het vuur in een vonkje, tevoren door zo’n druppel bevochtigd zou worden, – wat zal er dan gebeuren als dat vonkje op het bevochtigde korreltje komt? – Het bevochtigde korreltje zal dan niet ontbranden, en de hele andere grote klomp zal daardoor beveiligd zijn tegen de vernietiging. Zie, niets wat jullie ook maar willen bekijken, ja zelfs niet de beweging van een zonnestofje, hangt af van een zogenaamd blind toeval, – maar dit alles is door Mij al vanaf eeuwigheid op het aller nauwkeurigst berekend en vastgesteld. En als het voor een mens of zelfs voor een engelengeest mogelijk zou zijn om daarin een wijziging te vinden, en Mijn eeuwige zorg daarbij ook maar één ogenblik niet mee zou werken, dan zouden jullie ondervinden welke verwoestingen er zouden plaatsvinden uit de wanordelijke wending van ook maar één zonnestofje.

Ik zeg jullie: Het zwaartepunt van een centraal zon hangt in zijn ordening op de innigste wijze af van de wending van een voor jullie ogen niet meer zichtbaar stofje. Want Mijn ordening is zo goed berekend en Mijn ogen zijn zo nauwkeurig op alles gericht, dat van het allergrootste tot aan het allerkleinste het ene er is voor de instandhouding van het andere.

Citaat uit “Geschenken uit de hemel” door Jakob Lorber en anderen
27 september 1840

Door alles wat er in deze tijd op aarde gebeurt, heb ik een tijdje geleden onderstaande tekst geschreven. Het gaat mij om de bewering van mensen dat God geen liefde zou zijn, omdat Hij zoveel leed toelaat. Die bewering kan ik niet delen. Daarom deze tekst met de titel:

God, onze Schepper, is liefde.

Hoe vaak horen we op het moment mensen zeggen, het zijn bijzondere tijden. Ja, we leven in een bijzondere tijd zou je kunnen zeggen, waarin veel gebeurt en gebeurd is. En daar hebben mensen hun gedachten en meningen over. We leven in een vrij land, iedereen mag zijn mening hebben, en we hoeven het niet met elkaar eens te zijn.

Er zijn mensen die bij elke ramp die er gebeurt roepen, dit is een straf van God, God is boos op de mens, dit is Gods toorn. Bij natuurrampen, bij tsunami’s, bij de uitbraak van een vulkaan, bij aardbevingen, bij de uitbraak van het Corona virus, bij het ontstaan van een oorlog, vooral omdat alle nare gevolgen de hele wereld aangaan. Voor veel mensen is wat er allemaal aan leed gebeurt een reden om te zeggen, er is geen liefdevolle helpende God.

Ik denk dat daar een groot misverstand aan ten grondslag ligt. Door de uitleg die eeuwenlang aan Gods Woord gegeven is in de kerken, is de mens bang gemaakt voor Gods toorn, voor de straffen van God en dat is allemaal gestaafd met de verhalen die in de Bijbel staan, waarin gesproken wordt over Gods toorn. Ook ik heb toen ik jong was dergelijke preken aangehoord en teksten in de Bijbel gelezen. Maar het viel in mijn hart niet op zijn plaats.

Ik heb altijd in mijn hart gevoeld, onze Schepper kan niet anders dan volledige liefde zijn, leven kan niet anders dan bedoeld zijn liefde te zijn. Maar zo pakte het leven in werkelijkheid niet uit. Ik kreeg al jong te maken met ziekte en overlijden van mij dierbare mensen en situaties in mijn leven die niet altijd even gemakkelijk waren. En vaak hoorde ik mensen beweren, dat nare dingen een straf van God zijn, om ons te leren naar Zijn Wil te leven. En toch bleef ik ervan overtuigd, nee, God onze Schepper is en blijft voor mij ware volkomen liefde.

Nu las ik voor de zoveelste keer weer dat God de mens straft, en ik ben in mijzelf gaan zoeken, hoe zit het nu werkelijk, want als ik ergens van overtuigd ben, dan is het dat onze Schepper volkomen volledig ware onbaatzuchtige liefde is. Maar hoe komt het dan dat zo vaak door mensen gedacht wordt dat rampen, ziekten, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen, oorlogen en dergelijke een straf van God zijn? Ik denk dat het dit is, veel mensen vergissen zich, omdat ze vergeten zijn, wat de mens op de aarde gedaan heeft en doet.

Want wie heeft er eigenlijk de aarde vervuild, het milieu naar de knoppen geholpen, wie heeft de zeeën van zoveel plastic voorzien, het land vergiftigd, en wie heeft zich vooral gericht op rijkdom en macht, wie liegt en bedriegt om er beter van te worden, wie verdraait de waarheid, wie bedreigt elkaar, wie wordt er boos op elkaar, wie maakt wie verwijten, wie geeft anderen de schuld, wie verzwijgt wat beter gezegd had kunnen worden en wie vertelt waar beter over gezwegen zou zijn, wie overlaadt zichzelf met eten en drinken terwijl anderen honger lijden, wie heeft kapitalen op de bank staan terwijl anderen van armoe niet kunnen rondkomen, is dat God?

Volgens mij is dat de mens. Hoe komt het nu dat de mens zichzelf niet ziet zoals hij daadwerkelijk is? Kijk, dat is denk ik, omdat hij zichzelf in de waarheid niet wil zien. En in diezelfde waarheid kan en wil hij God niet zien, want zou hij dat wel doen, dan zijn daar consequenties aan verbonden. En wat doet God? Uit liefde laat Hij de mens zien hoe de mens met alles op de aarde omgaat, zodat de mens zich kan beteren, niet voor God, maar voor de mens, zodat hij de aarde niet vervuilt, zodat hij het milieu niet verprutst, zodat hij niet meer liegt en bedriegt, enzovoorts.

Maar daar wil de mens niet aan, dus is het gemakkelijker om te zeggen, er is geen liefdevolle God, want kijk eens wat Hij toelaat! Het is het gemakkelijkst om te zeggen, er is geen God, want dan hoeft ook niemand verantwoording voor zijn doen en laten af te leggen. Maar wat vergissen mensen zich enorm daarin! De aarde bestaat al zoveel miljoenen jaren, voor ons mensen geschapen, om ons tot het ware leven te brengen, leven dat goed en fijn kan zijn als we allemaal naar waarheid en liefde zouden leven. Als er geen leugen en bedrog meer zou zijn, geen eigengewin, geen verdraaiingen, geen bedreigingen, en dergelijke meer zijn. En ja, ik ben ervan overtuigd dat wanneer we daar met elkaar naar gaan streven, dat dan iedereen de ware liefdevolle God, onze Schepper weer gaat zien zoals Hij in ware liefde eeuwig is. Want ik weet zeker, wij zijn niet uit onszelf ontstaan, wij zijn door onze Schepper tot leven gewekt om zijn liefde in alle vrijheid te leven. En zolang wij dat niet eensgezind met elkaar doen, veroorzaken wij zelf alle rampen, alles wat er op aarde gebeurt.

In mij is steeds weer het gebed aan God, onze Schepper, om alle mensen die niet in Hem geloven Zijn ware licht te geven, zodat zij Hem gaan zien zoals God in Jezus Christus in ons hart te zien en te horen is, de ware onbaatzuchtige, onvoorwaardelijke liefde en haar wijsheid. Dat Hij alle goede en liefdevolle daden, die gelukkig ook gebeuren, wil zegenen ten gunste van alle mensen. En aan iedereen vraag ik, bid dat oprecht met mij mee, want God is volmaakte onbaatzuchtige liefde en wijsheid en in die liefde zal Hij ons allemaal genadig zijn. Amen.

Ingrid Franssen

Het gezegde: “Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen”, krijgt steeds meer waarheid. En te zien is, dat steeds meer mensen, in allerlei gradaties van weelde, zwakke tot heel zwakke benen hebben. Want alom is te zien hoe mensen in machtsposities misbruik maken van de weelde die hun macht hen geeft. Tot in alle lagen van de samenleving. Er zijn steeds minder mensen te vertrouwen, er wordt steeds meer misbruik gemaakt van de goedgelovigheid van de doorsnee mensen, en de onderlinge samenleving weet niet meer wat te geloven en wat niet.

Er zijn ernstige manipulaties gaande en veel mensen hebben er geen idee van hoeveel impact dat heeft op de samenleving over de hele wereld. Er is enorm veel leugen en bedrog en er wordt heen en weer gewezen naar wie de schuld heeft van alles wat openlijk misgaat. En de waarheid is niet of nauwelijks nog te achterhalen, omdat alle middelen ingezet worden om bewijs te vervalsen en valse bewijzen te creëren. Dat maakt dat mensen onverschillig worden, zolang zij hun eten en drinken, hun huis en hun genoegens maar hebben, is het hun zorg niet. Want hoe zouden zij die aan de wal staan het schip nog kunnen keren? Zij zouden nog veel kunnen doen om het schip te keren, maar ze zijn blind en onmondig gemaakt door valse voorlichting, manipulatie en desinformatie. Ook de media zijn totaal niet meer te vertrouwen.

Lieve mensen, er is nog maar één manier om overeind te blijven en je benen te sterken, en dat is bij Mij in je hart. Het is de hoogste tijd om je verbinding met Mij in je hart te versterken, door steeds vaker bij Mij te komen en veel tijd met Mij in je hart door te brengen. Zodat je van Mij weet wat je nog kunt doen, wat wel en niet waar is, hoe met onwaarheid om te gaan, enzovoorts. Ik zeg jullie, er is bijna geen waarheid meer in de media, er is zo goed als geen waarheid meer in veel overheden, er zijn overheden die door allerlei machthebbers gemanipuleerd worden, zonder dat zij dat bemerken. Het aardse gebeuren is door alle leugens en alle bedrog te vergelijken met een vulkaan die op uitbarsten staat, terwijl de mensen die eromheen wonen de uitbarsting niet zien aankomen. Maar, lieve mensen, vergeet daarbij niet dat Ik er ben en jullie allemaal liefheb. En zou Ik alles laten gaan zoals het nu gaat, dan zou de aarde tot een hel worden.

Maar dat zal Ik niet laten gebeuren, uit liefde voor jullie, lieve, goede, in Mij gelovende mensen. Toch zal er wel een zekere strijd gestreden moeten worden, omdat alle mensen vrij in hun keuze zijn en Ik die vrijheid ongemoeid laat. Maar evengoed heb Ik Mijn vrijheid en wat van Mij is, Mijn Schepping, jullie mensen, zal Ik allemaal helpen om al wat het kwaad gaat uitwerken te doorstaan, dat is, zorgen dat je niets verliest van je geloof in Mij en Mijn liefde, dat je steeds in je hart met Mij in contact kunt blijven en uit Mij ook steeds kunt weten wat waar is en wat niet. Want de tijd komt dat je alleen nog zeker kunt zijn van Mij en van wat Ik je in je hart laat weten. Oefen daarom zoveel mogelijk in het contact met Mij in je hart, kom elke dag bij Mij, zodat je Mij in je hart steeds herkent en Mijn liefde en Mijn Woord vast verankerd wordt in je hart en niets dat kan verstoren.

Weet daarbij, dat je op een zeker moment alleen nog bij Mij de werkelijke waarheid kunt vinden. Weet dat alleen Ik, jouw Schepper en hemelse Vader, altijd te vertrouwen ben in waarheid en ware wijze onbaatzuchtige onvoorwaardelijke eeuwige liefde.