Het boek Genesis vond ik eigenlijk niet zo gemakkelijk te begrijpen. Maar wanneer ik teksten uit de Bijbel niet goed begrijp, neem ik aan dat ik er de geestelijke ogen nog niet voor open heb. Dat neemt niet weg dat wanneer er iets op mijn pad komt wat ik niet begrijp, ik wel in mijn hart de hemelse Vader vraag om uitleg.

Zo kreeg ik op een gegeven moment een Hemels Brood waarin stond dat God de mens en de slang bestrafte. Maar vaak staat er ook in de HB’s dat God niet straft, maar dat moeilijke situaties Zijn liefde voor de mens zijn om hem van een dwaling terug te roepen of Zijn toelating heeft om anderen te helpen de rechte weg te vinden. Dus eigenlijk was het vreemd dat er in dit HB over straf van God gesproken werd. Hans de Heij reageerde daar dan ook op, hij vroeg zich af of die term “bestraffen” wel juist was. Hij had in Genesis gelezen dat daar niet over straf gesproken wordt, maar dat de mens uit het Paradijs verdreven werd en de slang vervloekt werd, evenals de aarde.

Vervolgens ging ik zelf een deel van Genesis lezen en dat vond ik maar moeilijk, want of daar nu over straf gesproken wordt of niet, in duidelijke termen staat er wel hoe ontstemd God was. En het moeilijkst vond ik de vervloeking van de aarde. Niet lang daarna kreeg ik Hemels Brood 8011 op te schrijven, wat voor mij een ander licht op de tekst in Genesis wierp. Maar de vervloeking van de aarde was voor mij toch iets moeilijks om te begrijpen en in mijn hart zei ik Hem dat. (HB 8011 staat hieronder)

Daags hiervoor las ik in de krant een artikel. Doorgaans blader ik de krant door, lees de koppen en ben er in een paar minuten mee klaar. Maar deze keer trok dat artikel mijn aandacht. In grote lijnen ging het erom dat opgemerkt werd dat de man, of wel het Patriarchaat, aan het verdwijnen was en dat het daardoor een chaos van meningen en problematische situaties in de samenleving aan het worden is. Aan het eind van dat artikel stond de vraag: “Wat voor kind hebben we met het badwater weggegooid?” Zie, dat is een opmerking die ik vaker maak, steeds meer mensen verliezen het geloof in God en in Jezus Christus, omdat de kerk hen voor hun gevoel volkomen belazerd heeft, en daarmee gooien zij het kind met het badwater weg. Vanwege het kerkelijke bedrog hebben veel mensen niet alleen het bedrog, maar ook God uit hun leven gebannen.

Dus toen ik die vraag las, dacht ik, is het werkelijk, staat die vraag daar zomaar open en bloot?! Ik voelde verbazing en blijdschap, want in mijn hart voelde ik het antwoord op die vraag. Dat antwoord heb ik naar de lezersredactie van de krant gestuurd en naar de schrijver van het artikel. Het antwoord op de vraag “Wat voor kind hebben we met het badwater weggegooid” is deze: “Het vaste vertrouwen op de ware levende God, onze Schepper, en de leer van liefde die Jezus Christus ons voorgehouden heeft.”

En ik voelde zo’n dankbaarheid en blijdschap dat ik dit antwoord vanuit mijn hart mocht geven, want het is zo mijn wens dat mensen de ogen opengaan voor Zijn enorme liefde voor ons mensen. Vervolgens schreef ik dan daags daarna Hemels Brood 8011 waarin op een eenvoudige manier uitgelegd wordt hoe het met de vervloeking van de aarde gesteld is. En ik begon het wat te begrijpen. Vervolgens wilde ik aan het werk voor de uitgave van LiefdeRijk maart, maar zoals ik vaker doe, deed ik eerst een spelletje op mijn iPad. Daarna voelde ik mij al wat minder enthousiast en ik vroeg me af hoe dat kwam. Zie, meteen werd het mij innerlijk duidelijk. God heeft juist alleen datgene vervloekt wat niet Zijn waarheid, Zijn liefde is. Alles wat dat wel is, dat heeft Zijn zegen. En toen wist ik, ik had moeten doen wat ik innerlijk voelde, verder werken aan LiefdeRijk zoals ik dat in mijn liefde voor Hem voelde…

Niet dat we nu alles wat we graag doen, een spelletje, of wat dan ook, achterwege moeten laten, zeker niet, maar bedoeld is de juiste prioriteiten te stellen, en dan komt wat de hemelse Vader in je hart legt altijd eerst, dienstbaar zijn aan Zijn liefde is belangrijk, daarna komt al het andere wel.

Ingrid Franssen

Net als de hemel en de hel niet zozeer een plaats zijn, als wel een hoedanigheid waarbij de mens zich als in de hemel of als in de hel kan voelen, zo was het Paradijs niet zozeer een plaats, als wel een hoedanigheid van volledige gelukzaligheid, waarin de mens zich volledig gelukkig en blij voelde, zonder weet van enig ongemak, enig besef van kwaad, en hij leefde daar volledig in Mijn volmaakte liefde.

De aarde was daar ook niet als een plaats, maar een basis waarop Mijn liefde als zodanig beleefd werd. In dat geheel was de mens vrij, en de hele belevingswereld van de mens was gebaseerd op Mijn liefde, terwijl daar in de vrijheid van de mens ook de mogelijkheid tot keus aanwezig was, maar niet de aandacht had, omdat alles door de mens als volkomen volmaakt ervaren werd.

Totdat de verleiding de mensen wegtrok uit de veiligheid van Mijn liefde en hen ertoe verleidde om te grijpen naar meer dan Mijn liefde, en zij aten van de boom der kennis van goed en kwaad, wat net als de hemel en de hel niet letterlijk materieel te zien is, maar als een verschuiving van hun besef naar een toestand die niet meer alleen Mijn liefde als basis had. Daarmee veranderde hun aarde en Ik vervloekte die aarde waarop zij dan hun basis kregen.

Nog heeft de mens te maken met die aarde en de vloek die daarop rust, de basis waarop de mens zijn keuzen maakt, en die basis kan goed of kwaad zijn en alles daartussenin. Maar in Mijn liefde voor de mens ben Ik vrijgevig en heb Ik oneindig veel zorg voor hem. Daarom heb Ik de mens een nieuwe hemel en een nieuwe aarde beloofd, en in Jezus Christus is die nieuwe hemel en die nieuwe aarde gevestigd voor alle mensen.

Daarbij is het nodig dat de mens gaat begrijpen welke weg hij het beste kan gaan. En die weg is ook niet een aards materiële weg, maar een hoedanigheid om te volgen, zoals Jezus Christus die weg gevolgd heeft. Het is geen makkelijke manier van leven, maar het brengt de mens wel van de onaangename aardse wijze van leven, in een nieuwe manier van leven, een leven gebaseerd op volkomen waarheid en volkomen liefde. Mijn waarheid, Mijn liefde en haar wijsheid.

Het universum heeft de vorm van een mens
Sterrenkundigen doen veel onderzoek naar hemellichamen en de structuur van de kosmos. Dankzij de ruimtevaart zijn er veel nieuwe dingen ontdekt en komen er nog steeds nieuwe ontdekkingen bij. Maar de werkelijke driedimensionale structuur van de kosmos is voor de wetenschap nog steeds een heel groot raadsel.

In de Nieuwe Openbaring door Jakob Lorber, maar ook in de hemelsbrood stukjes vertelt Jezus over het bestaan van de grote (wereld)mens. Deze grote wereldmens is de manifestatie van de verloren zoon, de eerst gevallen geest en lichtdrager Lucifer. Hij was de eerste die in de oertijd van Gods orde afweek en in zijn val vele andere geesten meenam. Alle zielen van deze grote groep gevallen geesten heeft God de Vader op een moment in Zijn liefde “opgelost” en vervolgens als afzonderlijke delen in de materie gevangen gezet. Het leven van de grote wereldmens is zodoende in bijna eindeloos vele, afgesloten delen gescheiden en is daarom niet als een geheel, maar als zeer verdeeld te beschouwen. Dit is een voorbeeld van wat Jezus Goddelijke politiek noemt, zie hoofdstuk 54 uit het boek “Aarde en maan” door Jakob Lorber.

Wat wij nu kennen als het ganse materiële universum, met al zijn sterren en sterrenstelsels, Melkwegen en galaxieën, manen en kometen is de materiële manifestatie van die grote wereldmens. De structuur van de kosmos, het heelal met zijn ontelbare, glinsterende sterren, heeft de ons welbekende vorm van een menselijk lichaam. Dit vertelde Jezus tijdens zijn predikingstijd al aan Zijn volgelingen en Hij gaf onderricht aan de hand van een levensecht planetarium.

Hulsglobes zijn de bouwstenen
In het boek “Van de Hel tot de Hemel” en in “Het Grote Johannes Evangelie” door Jakob Lorber legt Jezus uit dat het lichaam van die grote wereldmens uit een miljoen maal vele miljoenen hulsglobes is samengesteld. Al die talloze hulsglobes zijn op zichzelf stuk voor stuk te vergelijken met één zenuw in de gestalte van de grote wereldmens. Eén hulsglobe in het lichaam van de grote wereldmens is te vergelijken met één zenuwcel (hersencel) in ons materiële lichaam. In het lichaam van de mens vormen verschillende soorten cellen organen zoals het hart, het hoofd, de longen, lever en nieren; net zo vormen groepen hulsglobes organen in de grote wereldmens. Elke cel van ons stoffelijk lichaam heeft een celmembraan en evenzo is een hulsglobe begrensd door een omhulsel, maar dat is dan een etherische wand, fijnstoffelijke materie die niet waarneembaar is met wetenschappelijke apparaten.

Gefantaseerde weergave van een hulsglobe en een lichaamscel

Zo microscopisch klein als alles in ons lichaam is, zo onvoorstelbaar astronomisch groot is alles in het lichaam van de grote wereldmens. Eén cel van ons lichaam is een moleculaire wereld en een hulsglobe is een nagenoeg oneindig grote kosmische wereld en in beide gonst het van de activiteiten, leven. En in al die ontelbare vormen, groot en klein, is God de Vader het leven, want Hij is Alles in alles.

De oercentraalzon van die hulsglobe is regulus, een schijnbaar gewone ster in het sterrenbeeld leeuw. De ons welbekende Melkweg is slechts een “kleine” verzameling van sterren in die immens grote hulsglobe. Deze hulsglobe, met regulus als oercentraalzon, is ontzaglijk groot. Hij heeft een doorsnede van triljoenen lichtjaren, dat is meer dan 10¹⁸ lichtjaren, zodat zelfs een sterrenstelsel zoals onze Melkweg van 110.000 lichtjaren slechts een vlekje licht is in het grote geheel. Astronomen hebben met de hulp van de Hubble telescoop veel van dit soort sterrenstelsels ontdekt en bij inzoomen op zo`n cluster blijkt die telkens uit ontelbaar veel sterren te bestaan. De uiteindelijke grootte van een hulsglobe is nagenoeg niet in getallen uit te drukken en het is voor ons, als een begrensd denkend mens heel moeilijk zich daar iets bij voor te stellen.
Zie ook JALOBO.NL

Hans de Heij

In de stilte van je hart
trek ik je naar binnen
tot de innigheid van Mijn Zijn.

Hier is alleen liefde.
Hier is de oorsprong van je wezen.
In deze liefde is de droom
van je ik ontsprongen.
Hier ontmoet je de frisheid
van je eeuwige jeugd en leven,
de prilheid van je goddelijk ontstaan.
Dompel je telkens opnieuw hierin onder.

Geen uiterlijkheid kan je schaden.
In elke moeheid is hier verkwikking,
in elke ziekte is hier genezing,
in elke veroudering is hier verjonging,
in elk gevaar is hier beschutting.
Midden in de dood is hier nog leven.
Vertoef hier in de geborgenheid van Mijn Hart,
telkens en telkens weer,
in steeds grotere innigheid
— zijn diepte is oneindig —
en openbaar Mijn jeugd en leven
in het unieke en authentieke van jezelf.

Pieter van Acoleyen

Als een vlinder zou ik even
willen dansen met jou
zweven op de golven van de wind
juichend onderweg
begroeten wij elkaar
terwijl het zonlicht ons bemint…

Kom, ga mee en volg het licht…

Als een kind zou ik even
willen rennen met jou
springen over golven van de zee
vrij en onbevangen
stoeien met elkaar
zand, wind en water spelen mee…

Kom, ga mee en volg het spel…

En als mens zou ik even
naast je willen staan
luisteren naar de golven van je hart
ruil ik mijn warmte
zekerheid en rust
voor al jouw angsten, pijn en smart…

Kom, ga mee en volg je hart
dat brengt je in een huis
waar vrede woont, waar liefde heerst
hier hoor jij eigenlijk thuis
het is niet ver…een kleine stap
vanuit het moede hoofd
dat, gekweld door bergen wetenschap
de liefde heeft gedoofd…

Daal naar de ruimte in jouw hart
waar rust en vrede woont
waar de Schepper Zijn aanwezigheid
en liefde aan je toont

Willeke Hesseling

Zo nu en dan denk ik na over hemel en aarde en over de verhalen die in de Bijbel staan. Ook over de verhalen die ik gelezen heb in de boeken die geschreven zijn door Jakob Lorber, Het Grote Johannes Evangelie, De Huishouding van God, De Natuurlijke Zon, De Geestelijke Zon, enzovoorts. Allemaal heel indrukwekkend. En zoals er vergelijkingen in de Bijbel gebruikt zijn, zo zijn die ook gebruikt in de boeken van Jakob Lorber, dat maakt dat het goed opletten is bij het lezen daarvan. Want we zijn al snel geneigd om dit of dat toch wat letterlijk te nemen, terwijl het juist een diepe geestelijke betekenis heeft, die we over het hoofd zien wanneer we het te letterlijk nemen.

In het boek “De Geestelijke Zon” wordt het verschil tussen de natuurlijke en de geestelijke zon geduid en de verbinding die de geestelijke zon met de natuurlijke zon heeft. Het gaat er daarbij in veel opzichten vooral om het geestelijk zien van de werkelijkheid van leven. Terwijl wij gewend zijn materieel alles te zien, zien wij niet wat er naast al het materiële geestelijk te zien is. In het boek “De Geestelijke Zon” kunnen we lezen hoe wij met onze natuurlijke ogen niets zien van wat er allemaal levend ook nog is en wordt een weg beschreven waarlangs de natuurlijke ogen van de mens tot het geestelijk zien kunnen komen. Een gezelschap van mensen wordt meegenomen op die weg en zij bemerken langzaam maar zeker een verandering van hun materiële ogen naar geestelijk ziende ogen en hun verbazing is regelmatig groot.

Terwijl ik naar buiten keek en dacht aan de dingen die ik op aarde leuk vind om te doen, maar waarvan ik weet dat het in het hemelse niet zal zijn, voelde ik innerlijk hoe de natuur Gods liefde weerspiegelt. Terwijl ik naar de kersenboom keek vroeg Hij in mij of ik het niet mooi zou vinden wanneer ik de geestelijke heelheid van de knoppen van de kersenboom zou kunnen volgen, en meteen begon er een soort filmpje in mij af te spelen en werd mijn zicht getrokken naar de diepte van een van de knoppen, naar de geestelijke ontwikkeling ervan, van de bloei en veel verder dan dat, en ik begreep hoeveel meer er te zien moet zijn, waarvan ik gewoon geen weet heb, laat staan zicht op heb, en ja, ik realiseerde mij dat ik dan liever met zulke dingen bezig zou willen zijn. Dit was weer zo’n bijzonder moment, vol verbazing zat ik daar. Lieve mensen, ga toch vooral in je hart met zoveel mogelijk liefde naar Hem, jouw Schepper, en ervaar in je hart Zijn liefde voor jou en leer meer en meer geestelijk te zien. Want juist dat innerlijke contact in je hart geeft jou zoveel meer dan een mens of een boek je kan vertellen. Juist de ware liefde voor je Schepper brengt je het mooiste geestelijk ware zicht.

Ingrid Franssen

Het geloof in mijn kindertijd
Ik ben geboren in een Jappenkamp in Nederlands Indië, daar was de start van mijn leven. Mijn moeder was protestants en bracht me naar de protestantse gemeenschap, naar de middagschooltjes. Mijn vader was boeddhist, hij was met andere dingen bezig. Die twee werelden van mijn ouders zijn in mij gecombineerd, ik leerde van mijn moeder, maar ook van mijn vader. Omdat mijn ouders anders over God dachten was dat een begin van mijn diepgang, die ik kon ontwikkelen. De ene ouder zei, het gaat om Shiva, de andere zei, het gaat om Jezus. Ik had zussen die naar de katholieke kerk gingen en ik begreep dat er in elk geval iets was en dat heb ik in mij opgenomen, daardoor ben ik geworden zoals ik nu ben. Mijn verblijf op kostscholen heeft mij vooral gevormd, heeft mij naar Jezus gebracht. Als kleine jongen op de protestantse school moest ik de leer van God leren kennen. Mondjesmaat kregen we het ingefluisterd tijdens het spel en tijdens gesprekken. Ik was toen zes-zeven jaar. Het is wel mijn bodem geweest om te kunnen groeien. Eerst ging ik naar de protestantse Hollandse school, maar die ging dicht omdat het een Hollandse school was. Mijn moeder stuurde me toen naar de katholieke broederschool achter ons huis, ik was toen 8-9 jaar. Dat gaf me ook ondersteuning in het geloof, het was een verlenging van wat ik op de protestantse school had geleerd. Ook ging ik naar de katholieke kathedraal in Bandung. Het heeft eigenlijk niet met de protestantse of de katholieke kerk te maken, maar naderhand werd ik katholiek gedoopt. Die keus maakte ik zelf.

Het boeddhisme van mijn vader heeft me geleerd om meer vanuit mijn gevoel te leven. Hij zei, dat ik uit mijn gevoel veel zou kunnen. Hij zei, ik weet wat jij kunt. Ik vroeg hem, hoezo? Daarop vroeg hij mij, wat zie jij daar bij die put? Ik zei, ik zie daar een oude man met een lange baard. Hij vroeg, zie jij dat? Ik antwoordde, ja, dat zie ik. Daarop zei mijn vader, dat ziet iemand anders niet, dat is jouw diepgang. Daar moet je mee verder. Dat is de leer die ik van mijn vader gekregen heb, te zien vanuit het gevoel. Dat is de balans tussen het boeddhisme en het katholieke, zo is dat samengegaan. Het protestantse en katholieke geloof ging meer via het hoofd, van mijn vader leerde ik via het gevoel te leven. Op een bepaald moment heb ik Jezus ontvangen, gevoelsmatig. In het leven naar mijn gevoel heb ik mijzelf steeds verder ontwikkeld, waardoor ik ook steeds meer kon zien. Ik zeg niet zoveel, als ik wat zie zal ik het niet snel aan een ander zeggen, dat hou ik voor mijzelf. Voor mij is het heel belangrijk om het voor mijzelf te houden. Die gevoeligheid heb ik van mijn vader gekregen. Hij zei, dat ik mij daarin moest ontwikkelen, dat dat de eigenlijke weg is om dieper te komen.

Op de broederschool ben ik gedoopt en ik ging daar ook naar de kapel, waar ik als misdienaar mocht dienen. Elke dag ging ik naar de broederschool, al om 5 uur ’s morgens. Door zo dienstbaar te zijn, leerde ik nog meer. Mijn vader begeleidde mij constant in mijn gevoel, dat heeft mij zo rijk gemaakt. Na een poosje vroegen de zusters, of ik ook bij hen in de kapel wilde komen. Ze zeiden, wij hebben jou ook nodig, er is bijna niemand die zo kan dienen. Maar daar bleef het niet bij, op het laatst vroeg de kathedraal mij om ook daar misdienaar te worden. Met de kerstdagen en andere feestdagen mocht ik aanwezig zijn en dat was een groot cadeau, Hem te mogen dienen! Ik deed dat niet voor mijzelf, maar voor de medemens, dat was het doel! Dat gevoel kreeg ik van Hem. Dat gevoel was er al sinds mijn geboorte. Ik, die geboren was in een kamp en op wonderbare wijze dat heb overleefd, want mijn moeder had geen melk voor mij en het water in het kamp was vervuild. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik het kamp overleefd heb. Mijn vader zei, die signalen, die moet je oppakken, die komen niet zomaar, die komen ergens vandaan. In mijn kindertijd zat ik ook heel veel in de kampongs. Daar leerde ik de islam kennen, van de jongens die dat geloof hadden. De verschillende manieren van geloof komen eigenlijk op hetzelfde neer, ze zijn allemaal één, maar ze hebben allemaal een eigen stempeltje op God gezet. Het doel is hetzelfde, zo heb ik het beleefd.

Toen ik mijn vader vond in de theeplantages met het hoofd van de romp afgeslagen en het sloop van zijn lijf trok, wist ik niet hoe dat te overleven, als kind van dertien. Dat gaat niet, dan ben je zo gestoord in je hoofd. Maar Hij heeft ervoor gezorgd dat het niet zo ver kwam. Jezus heeft mij daarin begeleid, anders zou ik daar nooit overheen zijn gekomen. Mijn broer was er ook bij, die is er zijn hele leven nooit overheen gekomen. Hij had altijd de neiging niet meer te willen leven, hij had daarbij een heel vervelend leven. Omdat ik de keuze had gemaakt om naar Jezus te groeien, kon ik wel veranderen. Hij heeft een pleister op mijn wond gezet.

Keus voor Jezus en de vlucht naar Nederland
Ik heb voor Jezus gekozen, van jongs af aan voelde ik Hem altijd in mij en Hij ondersteunde mij. Die stem is constant bij mij gebleven. Pas op latere leeftijd werd het me duidelijk dat Hij het was. Ik was 20 jaar en zat in de guerrilla groep, in de bush. Midden in de nacht kwam er zo’n hele mooie straal naar mij toe, en ik dacht, wat is dat? Mijn kameraden om mij heen zagen het niet. Door dat teken wist ik dat het echt Jezus was. Ik was door de jaren heen niet alleen met Hem bezig geweest, ik had ook een gewoon normaal leven. Elf van mijn twaalf kameraden zijn in de guerrilla onthoofd en ik heb het overleefd. Alleen ik was niet onthoofd. Hoe was dat mogelijk? Ik kon vluchten naar Nederland. Wie heeft daarvoor gezorgd? Hij. Het kan toch niet anders, ik stapte het vliegtuig in en ze controleerden mij niet. Ik zat in de stoel en zei tegen Hem, laat het vliegtuig alsjeblieft omhoog gaan, want ik wil naar Nederland, mijn leven is in gevaar. Ik voelde me helemaal bevrijd, door Hem bevrijd!

Ik kwam in Nederland aan met een pyjama en tien gulden. Gelukkig had ik nog een zus, die al jaren in Rotterdam woonde en daar een hotel had. Ik moest van Schiphol naar Rotterdam. Toen ik een jaar of acht was, is zij namelijk al naar Nederland gegaan en had me dus al die tijd niet gezien. Ik kwam bij haar aan de balie, en zij vroeg, wilt u een kamer hebben? Ik antwoordde, ja, ik wil graag een kamer van u hebben. Dan vroeg zij, mag ik uw paspoort zien, want u moet zich inschrijven met uw paspoort. Ze zag mijn naam en keek naar mij en zei, je bent mijn broertje! Je gaat niet in het hotel, je gaat bij mij wonen! Jezus heeft ervoor gezorgd dat ik opgevangen werd! In een paar maanden tijd zorgde Hij ervoor dat ik een flatje toegewezen kreeg in Breda. En dat in een tijd dat er woningnood was, erger dan nu! Ook mijn zus zei tegen mij, Hij zorgt voor jou! Zij was protestants en het geloof zat ook in haar, in mijn familie. Mijn zus zei, kom, dan gaan we jouw flatje inrichten, dan kun je je moeder, je twee zusjes en je broer hier laten komen, want je hebt drie slaapkamers. En zes maanden later kwamen zij, ook dankzij Hem! Ik ben zover gekomen door Hem. Was mijn moeder daar gebleven, dan had ze ook problemen gekregen. Hij heeft mij altijd de weg gewezen, dus Jezus heeft het gedaan, het kan niet anders! Hij heeft ervoor gezorgd dat ik Hem kon dienen, maar ook in de wereld mocht dienen. Als Hij me iets zegt, dan is het zo. Ik heb alleen maar Hem naast me gehad.

In 1974, ik was een jaar of dertig, werd ik als Korps marinier ingezet bij de eerste Molukse treinkaping in Wijster, nabij Beilen. Ik was al afgezwaaid, maar ze riepen me terug. Waarom riepen ze mij terug om daar te staan en mensen uit de trein te halen? Van wie kwam die opdracht? Jezus heeft dat gedaan, om de kapers te overtuigen dat het anders moet. Dat is mijn opdracht geweest. Daarom is het ook zo sterk dat ik in Hem geloof. Ik liep in alleen mijn onderbroek naar de trein, de kapers konden me zo neerknallen. Geen spatje vrees had ik, daar zorgde Hij voor, Hij gaf me de drang, de kracht, een onkenbare kracht die je een ander niet duidelijk kunt maken. Nadat ze me eerst in elkaar sloegen, kreeg ik de kapers toch zover om rustig te worden. Hij gaf me de woorden en het besef dat ik de kapers ervan kon overtuigen dat ik voor hen gekomen was, om vrede te stichten.

De laatste jaren
De laatste tijd mag ik heel veel mensen helpen. Niet alleen, maar met Hem samen, anders gebeurt het niet. Als ik met iemand praat, geeft Hij mij de woorden die helpen. Ik voel nu gauw aan waar ze mee zitten. Dat is mijn kracht geworden, daar ben ik blij om. Hij laat mij in mijn waarde, wat ik tegen mensen zeg, dat komt over. Dat is heel mooi, daarbij luister ik ook naar wat ik innerlijk aangereikt krijg, niet om dat zelf onder woorden te brengen, maar om het over brengen zoals Hij dat wil. Dan ben je zuiver bezig. De laatste tijd komt het veel vaker voor, vroeger had ik mijn werk, sinds twintig jaar ben ik met pensioen. Die groei is daarna sneller gegaan en groter geworden. In die twintig jaar is mijn ontwikkeling sneller gegaan, ik heb heel veel mensen mogen helpen. Bijvoorbeeld de mensen die werken met zwarte magie. Die worden zelf de dupe van hun werkwijze. Bij de islam in de kampong heb ik iets geleerd over zwarte magie. Het is nodig om het te bestrijden, hoe dat te doen heb ik uitgezocht, twintig jaar terug samen met mijn kameraad Ventje, die inmiddels overleden is. Met hem heb ik heel veel mensen mogen helpen. Sommigen waren slachtoffer van zwarte magie, anderen gebruikten het. Die slachtoffer waren, kon ik ervan bevrijden, tegen degenen die het uitvoerden zei ik, daar moet je mee stoppen, want je werkt met de duivel en niet met God, zo maak je mensen kapot. Mijn vriend is door die zwarte magie overleden. Waarom hij wel en ik niet? Misschien omdat ik zo dicht bij Jezus ben. Mensen weten nu hoe ze het moeten bestrijden. Jezus zorgde ervoor dat het iedere keer weer op mijn pad kwam.

Het gaat om het doen
Ik zeg tegen mensen, lees niet zo veel, ga het doen! De kennis heb je al, gebruik het door Zijn goedheid uit te strooien. Ik heb de boeken niet, maar ik heb Hem. Ik vind het heel jammer wanneer mensen vooral lezen en willen weten, maar er niet aan toekomen om ernaar te handelen. Want juist dan bemerk je hoe moeilijk dat is. Om voor Jezus te werken is het nodig om Hem te vertrouwen in je leven, Hij zal je altijd begeleiden. Dat heb ik in mijn hele leven ondervonden. Daarom stap ik er nooit meer van af. Ik ben nog in leven dankzij Hem. Jezus is bij mij nummer Eén, ik leef ermee, ik praat met Hem. Soms kan ik heel direct zijn in wat ik tegen mensen zeg, maar dat is Hij ook. Maar daarbij hoef je niet grof te zijn. Niet het gesprek van de ander overnemen, niet bedenken wat een ander wil zeggen. Eerst luisteren naar wat de ander zegt, dan kun je de ander beter begrijpen. Tegen mij zegt Hij, Max luister eerst even goed naar dit en dit, en dan probeer ik te herstellen wat ik gemist heb. Als iemand uitgepraat is, dan kun je erover praten, dan kunnen zij gaan begrijpen. Met behulp van Hem natuurlijk!

Werken met Hem vanuit het gevoel
Toen ik nog jong was en werkte, was ik niet voor de volle 100% met mijn aandacht bij Hem. Ik moest mijn aandacht verdelen. Ik had lange werktijden en zorg voor mijn elf kinderen, ik had bijna geen tijd voor Hem, mijn gevoel werd uit balans gehaald door wereldse dingen. Sinds mijn pensionering, dat is in de laatste twintig jaar, heb ik ruimte gekregen om mijn gevoel verder te ontwikkelen en het contact met Hem uit te breiden. De basis met Hem is er altijd al geweest en was heel sterk. Want de beslissingen die ik nam waren toch altijd die van Hem, want ik luisterde heel goed en voerde het ook uit. Maar sinds ik geen werk meer heb is het sterker gaan groeien. Ik voelde dat ik voor Hem nodig ben. Als voetbaltrainer schreeuwde ik nooit tegen de kinderen tijdens de wedstrijd, alleen een gebaar van goed gedaan. En die rust die ik heb, kon ik overdragen op die kinderen. Jezus deed dat. Hij gaf me die eigenschappen, liet me meemaken wat er gebeurde in mijn leven, en gebruikte dat om mij in te zetten voor Zijn werk hier op aarde.

Hij heeft mij gekozen om herder te zijn voor de mensen om mij heen. Ik heb dat met beide handen aangepakt. Juist in deze tijd is het werken voor Hem zo belangrijk, want er zijn zoveel problemen in de wereld. Veel mensen vervreemden van Hem en dat is jammer. Juist mensen die afdwalen weer terughalen, Hij brengt ze op mijn pad. Na mijn hartinfarct kreeg ik therapie. Tijdens de oefeningen zei een van de therapeuten tegen mij, Max wil jij even een woordje doen? Er waren twaalf mensen die onder behandeling waren, waaronder ik. Waarom ik, vroeg ik, daar heb ik me helemaal niet op voorbereid. Hij zei, doe het toch maar even. Ik zat daar vijftien minuten te praten en acht van de twaalf zaten met tranen in de ogen. Een van de begeleiders had dat ook. Ik zei, het is Jezus die door mij gesproken heeft, niet ik. Wat ik gezegd heb wist ik daarna niet meer. Ik kreeg het allemaal door en daar kan ik heel dankbaar voor zijn, voor wat ik mag doen van Hem!

Ik ben gezegend met zo’n boeddhistische vader die me heel jong de weg van het hart, van het gevoel gewezen heeft. Het gaat niet om welk geloof je hebt, het gaat om het leven vanuit het hart, vanuit het gevoel. Het is het grootste cadeau wat ik in dit leven mocht ontvangen, ook al is er veel naars in mijn leven gebeurd. Jezus had ook een moeilijk leven, werd niet begrepen en toen ook nog gekruisigd. Ik word ook niet begrepen. De echte wijsheid komt niet van mensen zelf, de goede ingevingen, die komen van Hem. Het is soms heel moeilijk om in de geestelijke sfeer te zijn en tegelijk in deze wereld te leven.

Interview met Max Thio door Tsjêbbe de Vries op 18 februari 2023

Als je dorst hebt, ga naar Hem
Heb je zorgen, ga naar Hem
Als je bang bent, ga naar Hem, naar Hem
Met al je twijfels, ga naar Hem

Laat je vallen in de liefde van de Heer
Hij vangt je op, ook deze keer weer
Hoezeer je ook verdwaald bent, of hoe groot ook je pijn
Een ding mag je weten, Hij zal er altijd zijn
zal er altijd zijn

Als je moe bent, ga naar Hem
Of onzeker, ga naar Hem
In je zwakte, ga naar Hem, naar Hem
Met al je dromen, ga naar Hem

Laat je vallen in de liefde van de Heer
Hij vangt je op, ook deze keer weer
Hoezeer je ook verdwaald bent, of hoe groot ook je pijn
Een ding mag je weten, Hij zal er altijd zijn
zal er altijd zijn, zal er altijd zijn…

Lars Gerfen

We waren het enige gezin met kinderen in het restaurant. Ik zette Erik in een kinderstoel en merkte dat iedereen rustig zat te eten of gewoon rustig zat te praten. Plotseling piepte Erik blij en riep: “Joehoe.” Hij sloeg met zijn dikke babyvuistjes op het dienblad van de kinderstoel. Zijn ogen waren groot van opwinding en zijn mond draaide in een tandeloze grijns. Toen wiebelde en giechelde hij van plezier.
Ik keek om me heen en ontdekte de oorzaak van zijn vreugde. Het was een man in een voddenjas, vuil, vettig en versleten. Zijn broek was ruim, de rits stond half open en zijn tenen puilden uit wat schoenen moeten zijn geweest. Zijn overhemd was vuil en zijn haar ongewassen en onverzorgd. Zijn stoppelbaard was te kort om een baard te kunnen noemen en zijn neus was zo gestreept met rode aderen dat hij op een wegenkaart leek.
We waren te ver van hem verwijderd om iets te ruiken, maar ik wist zeker dat hij stonk. Zijn handen zwaaiden en hij riep naar Erik: “Hallo baby, hallo grote jongen. Ik kan je zien, jongen.” Mijn man en ik keken elkaar aan. “Wat gaan we doen?”
Erik bleef lachen en antwoordde: “Hallo, hallo, hoehoe.” Iedereen in het restaurant was inmiddels oplettend geworden en keek eerst naar ons en toen naar de man. Die oude kwibus, samen met mijn prachtige baby, zorgde voor een enorme verstoring.
Ons eten kwam en de man begon door de ruimte te schreeuwen: “Ken je iene, miene, mutte? Koekoek, hier ben ik? Hé, hij kent koekoek. Wat schattig.” Niemand vond de oude man schattig. Hij was duidelijk dronken. Mijn man en ik schaamden ons. We aten in stilte – behalve Erik, die zijn hele repertoire opdreunde voor de bewonderende zwerver, die zich door zijn aanmoedigende opmerkingen dankbaar toonde.
Uiteindelijk waren we klaar met eten en haastten we ons naar de uitgang. Mijn man ging de rekening betalen en zei dat we elkaar op de parkeerplaats zouden ontmoeten. De oude man zat precies tussen mij en de uitgang in. “Heer, laat me hier heelhuids uitkomen voordat hij mij of Erik benadert,” bad ik.
Toen ik dichter bij de man kwam, draaide ik me half om, om langs hem te komen zonder de stank te hoeven ruiken die van hem zou kunnen komen. Ondertussen leunde Erik over mijn arm en strekte beide armen naar hem uit, in de houding waarin baby’s graag worden opgepakt.
Voordat ik hem kon tegenhouden, had Erik zich van mijn arm in de armen van de man laten vallen.
Plotseling liefkoosden een oude, stinkende man en een jonge baby elkaar. Erik legde, in een daad van totaal vertrouwen en volledige liefde en toewijding, zijn kleine hoofdje tegen de haveloze schouder van de man. De ogen van de man vielen dicht en ik zag tranen onder zijn wimpers vandaan komen. Zijn handen, verouderd door vuil, pijn en hard werken, wiegden – zachtjes, zo zachtjes – de billen van mijn baby en streelden zijn rug.
Geen twee wezens hebben ooit zoveel van elkaar gehouden in zo’n korte tijd.
Verbijsterd stond ik daar. De oude man wiegde en wiegde Erik even in zijn armen. Toen gingen zijn ogen weer open en keken recht in de mijne. Hij zei met een stevige, gebiedende stem: “Zorg goed voor deze baby.”
Op de een of andere manier lukte het me om een “dat zal ik doen” langs de brok in mijn keel te persen.
Hij tilde Erik van zijn borst – bijna onvrijwillig, verlangend, alsof hij pijn voelde. Ik pakte mijn baby op en de man zei: “God zegene je, jongedame. Je hebt mij mijn kerstcadeau gegeven.”
Ik kon niet meer dan een paar woorden van dank uitspreken. Met Erik in mijn armen rende ik naar de auto. Mijn man vroeg zich af waarom ik huilde en Erik zo stevig vasthield en waarom ik zei: “Mijn God, mijn God, vergeef me.”

Ik was net getuige geweest van de liefde van Christus, getoond door de onschuld van een klein kind dat geen zonde zag en geen oordeel velde – een kind dat een ziel zag en een moeder die een stel kleren zag. Ik was een blinde christen die een kind in mijn armen hield dat niet blind was. Ik voelde dat God me vroeg: “Bent u bereid uw zoon even te delen?” – terwijl Hij de zijne voor eeuwig heeft gedeeld.
De haveloze oude man had me er onbewust aan herinnerd dat we, om het Koninkrijk van God binnen te gaan, moeten worden als kleine kinderen.

Uit het Duits vertaald. De Auteur van deze tekst is onbekend, … is dat zo?

Kijk ik om me heen
hoe in lente-tijd
de dorre grond verandert
in een groen tapijt
met kracht ontspruit nieuw leven
geroepen door de zon
dan weet ik dat de liefde
de dood weer overwon

zie ik naar de bomen
hoe in korte tijd
door kale stam en takken
een bruidskleed wordt bereid
uitbundig dringt het leven
dwars door schijnbaar dood
dan juich ik “mijn God
wat is Uw liefde groot…!”

hierin herken ik Uw eeuwige trouw
U zegt me “Mijn kind, Ik hou zo van jou
Ik was er… Ik ben er… Ik zal er steeds zijn
Ik ben het leven en de dood is maar schijn!”

sta ik naast de Zoon
bij het lege graf
waar Hij, door te sterven
ook mij het leven gaf
dan zegt Hij “de dood
heeft geen enkele macht
want zuivere liefde
is de enig ware kracht…!”

hierin wil ik groeien… het verlangen is zo groot
om Hem te volgen… ja, zelfs door de dood
ik was er… ik ben er… ik zal er steeds zijn
ik ben het leven en de dood is maar schijn…

Willeke Hesseling

Niet zo lang geleden zag ik een documentaire over de in Ierland geboren en opgegroeide zangeres Sinead O’Conner. Zij scoorde met haar prachtige stem wereldwijd hits en naar mijn gevoel was ze ineens weg. Ik begreep nooit waarom zij plotseling geen muziek meer uitbracht, maar ik vergat het. Een aantal maanden geleden had ik het met een van mijn kleinkinderen over de muziek die ik mooi vind en vertelde haar over de muziek van Sinead O’Conner, en ik vroeg mij opnieuw af waar ze eigenlijk gebleven was. Een aantal weken later las ik tot mijn verbazing over die documentaire. Om die rustig te kunnen bekijken had ik het opgenomen en een dag of wat later gekeken.

In die documentaire kreeg ik antwoord op meerdere van mijn vragen. Ik begreep daardoor waarom zij ineens niet meer populair genoeg was om haar muziek te laten horen. Ze is op alle mogelijke manieren geboycot door zo’n beetje alle media in meerdere landen als ook in haar eigen land, omdat zij bij een show van haar in Amerika weigerde om voor haar show het Amerikaanse volkslied ten gehore te brengen. Dat was volgens iedereen ongehoord en reden om haar muziek buiten te sluiten, zowel op radio als op tv en haar zwart te maken in de kranten over de hele wereld. Wanneer je haar levensverhaal van kind af aan kent, dan weet je hoeveel zij meegemaakt heeft en hoe onterecht dit was. Haar bekendste song was “Nothing Compares 2 U”

Aan het slot van de documentaire kwam zij in haar huidige leeftijd zelf aan het woord, zij is een gelovige vrouw en dit is wat zij zei: “They broke my heart and they killed me, but I did not die. They tried to burry me, but they did not realise I am the sead.” In het Nederlands: “Zij hebben mijn hart gebroken en hebben mij gedood, maar ik stierf niet. Zij probeerden mij te begraven, maar ze begrepen niet dat ik het zaad ben.” Dat raakte mij in mijn hart. En in mijn verwondering dat ik na zoveel jaren antwoord kreeg op de vraag, waar is Sinead O’Conner gebleven, zag ik in haar woorden een overeenkomst met deze tijd waarin God dood gezwegen wordt, en mensen niet beseffen wat ze daarmee doen. En naar ons, die in God geloven, in Zijn Zoon Jezus Christus, wordt niet geluisterd. Maar in ons is het zaad, en dat zal juist ondergronds toch groeien.

Ingrid Franssen

Jullie vroegen naar bijzondere gebeurtenissen, awel ik heb er zelf één mogen ervaren, maar heb dat zelden verder verteld.
Nu vind ik de tijd gekomen om dit hier met jullie te delen. Iets wat me overkomen is in 1999 ’s nachts.
We hadden die dag het gouden huwelijksfeest van mijn ouders gevierd. En daarbij natuurlijk ook gedanst, maar dat was mij niet zo goed bekomen omdat ik ooit gevoetbald heb en daarvan heb ik een slechte knie overgehouden. Nu die nacht speelde die knie erg op en het deed erge pijn. Ineens kwam er een witte hand boven over mijn knie. De pijn trok weg en tot op de dag van vandaag kan ik er normaal mee functioneren. Zo ver mijn verhaal.

Frans Mertens

Eigenlijk zou ik die dag thuis blijven, maar mijn tante had een probleem met haar mobiel, daarom besloot ik naar haar toe te gaan om haar te helpen. Het was op kerstavond in de trein op de terugweg van Tilburg naar Arnhem, waar ik in de nachtmis zou gaan zingen. De trein ging wegens een seinstoring niet verder dan Den Bosch, en de NS meldde dat ze bussen hadden ingezet en dat reizigers naar Arnhem beter via Utrecht konden reizen. Nou dacht ik, als er op korte termijn een bus komt, dan ben ik maar een half uur vertraagd en via Utrecht al gauw drie kwartier. Dus ik koos voor de bus, maar na 20 minuten was er nog geen bus en meer en meer mensen kwamen bij de halte, toen dacht ik, dan neem ik toch maar de trein.

In de trein vond ik twee plaatsen naast elkaar waar ik mijn rugzak neerzette en gelijk doorging naar de wc. Die was bezet, “occupied”, zei een jonge vrouw die daar zat met haar dochter in de buggy en veel bagage. Er kwam nog een man die ook moest en toen een jonge vrouw de wc uit kwam, liet ik die man voorgaan. “Did you see, that young woman had tears in her eyes?” vroeg de vrouw met het dochtertje. Dat had ik niet gezien, en ik dacht, wat een bijzondere vrouw, dat ze zo oog heeft voor anderen. Al snel was ik aan de beurt en daarna bleef ik nog even met die vrouw praten. Ze vroeg me al snel, naar welke kerk ik ging. Ik vertelde dat ik die avond zou zingen met het kerkkoor in de nachtmis. Zij was orthodox, zei ze. Weet je, zei ze toen, dat God ook via andere mensen tot je kan praten en door je intuïtie? Wow, dacht ik, een gelovende vrouw met diepgang en een band met God/Jezus. Ja, zei ik en bijvoorbeeld ook door je geweten.

Zij vertelde dat zij Victoria heet en Oekraïens is. We raakten in een bijzonder gesprek. Wat ze heel jammer vond, zei ze, was dat ze haar Bijbel in de Oekraïne had laten liggen. Ik beloofde voor haar een Bijbel te kopen. Dat vond zij heel fijn, maar dan graag in het Russisch of Oekraïens, want in het Engels staan veel ouderwetse woorden. Ik gaf haar mijn mobiele nummer en ze appte mij haar adres. In Utrecht stapte zij over op een andere trein, ik liep even met haar mee naar dat perron, waar we afscheid namen.

Die avond zong ik in de nachtmis en op eerste kerstdag in de dagmis. Na afloop dronken we nog koffie en daarna trok ik mijn jas aan om naar huis te gaan. Ik stond met mijn jas aan om te vertrekken toen de Heer mij in de garderobe een kastje liet zien. Daarin bleken Nieuwe Testamenten te liggen in verschillende talen om gratis mee te nemen en zowaar ook een in Cyrillisch schrift, dus dat zou wel Russisch, Oekraïens of Bulgaars zijn. Die heb ik meegenomen en Victoria alvast een foto ervan geappt. Verder had ik een app gestuurd naar een Lorber vriend die met een Russische vrouw getrouwd is met de vraag of hij een winkel wist waar je een Russische of Oekraïense bijbel kon kopen. Hij liet me dat weten en daar vond ik op de site een Oekraïense Bijbel die ik naar Victoria heb laten sturen. Dus voordat de kerstdagen voorbij waren had ik al een nieuw testament en een complete Bijbel gevonden in het Russisch/Oekraïens, dankzij de Heer! Victoria was er super blij mee, liet ze me later weten. Echt een geschenk van onze Hemelse Vader!

Normaal zit ik bij voorkeur in een stiltecoupé te lezen en spreek vrijwel nooit iemand. Dat ik deze keer wel in gesprek raakte is achteraf gezien wel heel bijzonder, hoe de Heer mij met Victoria in contact heeft gebracht en ik haar mocht helpen om een Bijbel te krijgen. Intussen ben ik een keer naar haar toe geweest en is zij met haar dochtertje ook bij mij op bezoek geweest.

Tsjêbbe de Vries

Liefde is de enige band tussen Mij en jou
de alleen wonderbaar almachtige brug
tussen Mij … en jou.
Op deze brug kan Ik naar jou en jij
naar Mij toe komen
zoals een liefhebbende vader naar zijn kinderen
en de kinderen naar hun geliefde vader.

De Liefde is ook je ware oog
zoals die ook in Mij het enig ware oog is.
Alleen met dat oog kun je Mij zo zien
als de ene broeder de andere.
Voor ieder ander oog ben Ik
… voor eeuwig onzichtbaar.

De Liefde is verder ook de arm aan je wezen
waarmee je Mij als een broeder kunt omarmen.

Zo is de Liefde ook het oor
dat als enige Mijn Vaderstem kan horen,
geen enkel ander oor zal ‘t eeuwig ooit vermogen.

De Liefde is een oneindig ver reikend doel
dat door verstand en wijsheid nooit bereikt kan worden.

Ja, de Liefde is het meest innerlijk scherpst ziende oog van de geest,
alleen daarmee kun je in Mijn goddelijk-wonderbaarlijke diepten schouwen
terwijl verstand en wijsheid niet eens
de zoom van Mijn buitenste kleed kunnen tasten…

Liefde is de enige band tussen Mij en jou…

Uit: Jakob Lorber: “De Geestelijke Zon” deel I pg.98
“Het geheim van de ware vooruitgang”

In april 2013 was het thema van het ontmoetingsweekend “Heb uw vijanden lief” Het was mijn voorstel aan Thea Wevers en Gerda van Eijk die toen met mij het bestuur vormden van de stichting “Levend Hart”. Gerda reageerde meteen met, ik heb geen vijanden. Thea sloot zich daar direct bij aan. Daar zat ik met mijn goede gedrag. Uiteindelijk kwamen we er toch achter, dat we allemaal wel vijanden hebben. Het ligt er alleen aan of we die wel kennen en of we die wel zien.

Gezien de onrust in de wereld en de oorlogen die er gaande zijn vond ik het eigenlijk wel een goed idee om een stukje van die lezing in LiefdeRijk van deze maand op te nemen. Wie de lezing helemaal wil hebben, kan die gratis bij ons bestellen.

Heb uw vijanden lief

Het is belangrijk dat wij onze vijanden kennen. Maar wie en wat zijn dan eigenlijk onze vijanden. Meestal zien mensen misdadigers als hun vijand. Die zijn er in allerlei soorten en maten: bedriegers, dieven, moordenaars, verkrachters, enz. kunnen allemaal vijand zijn. In oorlogstijd wordt de tegenstander als vijand gezien. In het dagelijks leven kunnen mensen als vijand gezien worden, als ze iets willen wat iemand anders ook wil. Rivalen kunnen elkaar als vijand zien.

Als je geen van die soorten vijanden als zodanig in je omgeving hebt, dat wil ik best geloven, kun je gemakkelijk zeggen: ik heb geen vijanden. Maar, misschien zijn er nog andere vijanden dan de net genoemde vijanden.

Als de doorsnee mens een definitie of een algemene beschrijving van het begrip vijand zou moeten geven, zou dat waarschijnlijk zijn, iedereen die iets onrechtmatig van een ander afneemt, steelt, of iedereen die iemand iets tekortdoet, of iedereen die je bedriegt, iedereen die leugens over je vertelt, enzovoort.

Veel mensen hebben gedachten en ideeën die niet uitgaan van het bestaan van één Schepper, van onze hemelse Vader. Wij gaan daar vanuit. Maar bijvoorbeeld de wetenschap niet. Sterker nog, hoe wetenschappelijker, des te minder kan er één Schepper zijn. En veel wetenschappers halen er dan de oerknal bij, daar zou alles en iedereen uit ontstaan zijn.

Een tijd geleden was er in Maastricht een hele discussie onder wetenschappers gaande. In die tijd was er een arts, een professor, die zei dat hij persoonlijk gezien had hoe bij iemand, zonder enige wetenschappelijke verklaring, een tekort been tot gelijke lengte met het andere been aangroeide. Naar aanleiding daarvan is er een discussie ontstaan, over de vraag of een wetenschapper zoiets wel mag beweren en wetenschapper mag blijven. Alsof alleen datgene bestaat waarvan wetenschappelijk is komen vast te staan dat het waar is. Alles wat niet wetenschappelijk bewezen kan worden of is, bestaat niet of kan niet waar zijn, tot het tegendeel wetenschappelijk bewezen is.

Er zijn nogal wat wetenschappers die beweren dat de aarde en al wat erop en eromheen is, ontstaan is door die zogenoemde oerknal. En met al die moderne apparatuur die ingebouwd is in de ruimtevaart en erop uitgestuurd wordt om zicht te geven op hetgeen zich in de ruimte bevindt, is er nu een foto gemaakt waarvan gezegd wordt dat daarop te zien is, dat het ontstaan van de aarde uit die oerknal miljoenen jaren eerder gebeurd is dan door de wetenschap aangenomen werd. Aangenomen werd, notabene ook niet eens bewezen!

Ik vraag me dan natuurlijk af, hoe kunnen ze in vredesnaam foto’s nemen waarop iets te zien is wat miljarden en miljarden jaren geleden gebeurd is! Maar dat schijnt te maken te hebben met de snelheid van het licht. Aha, denk ik dan, het licht, ja, wie geen licht heeft, kan ook weinig of niets zien!

Toch is voor veel mensen die oerknal het bewijs dat er geen Schepper is, die oerknal heeft het heelal, onze aarde en ons als resultaat opgeleverd. En dan denk ik, is er dan niemand bij die wetenschappers, die zich op enige wijze afvraagt hoe en waaruit die oerknal ontstaan is? Vanuit ons groeiend geestelijk besef is daar nog wel het een en ander over te vertellen, maar dat laat ik voor een andere keer.

Duidelijk is het, dat er verschil in de omschrijving van het begrip vijand is in onze samenleving en dat de gedachte om je vijand lief te hebben, lang niet door iedereen gedragen wordt. Wie iets verkeerd doet, die moet ook maar voelen dat hij iets verkeerds heeft gedaan. Zo’n beetje volgens het Oude Testament: oog om oog, tand om tand. Terwijl wij die geloven in één God, in één Schepper, liever aanhouden wat er in het Nieuwe Testament staat, dat is, slaat iemand u op de ene wang, keer hem dan ook de andere toe. In het verlengde daarvan past ons een andere definitie van vijand beter.

Voor ons zou het begrip vijand bijvoorbeeld heel eenvoudig kunnen zijn, iedereen die van liefde afgedwaald is. Dat is onze vijand. Die moeten we liefhebben. Want wij zien ons verblijf op aarde vooral als een mogelijkheid om uit eigen vrije wil tot volmaakt gelukzalig leven in volkomen ware liefde te komen. Wij zijn hier vooral om te leren in alles liefde te worden en te blijven. Daarvoor worden ons steeds opnieuw situaties gegeven, zodat wij kunnen leren. Het belangrijkste en tegelijk ook het moeilijkste is het om te leren onze vijanden werkelijk lief te hebben. Dat is het thema voor nu: “Heb uw vijanden lief”

De meeste mensen zien in het algemeen leugenaars, dieven, moordenaars en dergelijke als hun vijand en, als je die niet in je omgeving hebt, kun je zeggen: ik heb geen vijanden. Voor veel mensen is het ook zo, dat als je geen vijanden ziet of bemerkt, ze er ook niet zijn. Dat is een soort filosofie die te vergelijken is met een paard dat op stal staat. Als je het paard niet ziet, is het er ook niet. Maar het is er evengoed wel.

Als we die omschrijving iets veranderen en bijvoorbeeld niet zeggen, iedereen die van liefde afgedwaald is, is je vijand, of ervan maken, iedereen die je verleidt tot het tegenovergestelde van liefde, is je vijand. Of nog een beetje sterker, iedereen die, en alles wat, je verleidt tot het tegenovergestelde van liefde, is je vijand. Dan gaat het er allemaal toch even heel wat anders uitzien. Want dan is de vijand niet alleen buiten ons, maar mogelijk ook in ons. Dan zou je kunnen zeggen, iemand die je kan verleiden of je probeert te verleiden tot het tegenovergestelde van liefde, is je vijand. Maar ook, een verlangen wat iemand heeft, kan hem verleiden tot het tegenovergestelde van liefde, dan is dat verlangen je vijand. Dan kan ergernis, ongeduld, boosheid, enz. je verleiden tot het tegenovergestelde van liefde en zo gezien ook een vijand van je zijn. En dat is wat we vaak niet als vijand zien!

We kennen vast allemaal wel die situatie dat je weet, hier ben of was ik in gebreke. Ik zou het anders moeten doen of anders gedaan moeten hebben, maar op de een of andere manier lukt dat steeds niet. Weten hoe het moet, hoe het bedoeld is, is nog niet het kunnen. Weten dat het de bedoeling is steeds vanuit liefde te leven, is nog niet het kunnen! Daar hebben we allemaal regelmatig mee te maken. En wat we ook zo heel gemakkelijk doen, is zien wanneer de ander het pad van de liefde verlaten heeft, en vergeten dat we zelf evengoed van tijd tot tijd het pad van liefde verlaten. Het begrip voor elkaar raken we op zo’n moment wel eens kwijt en op zulke momenten kunnen we ons ergeren.

Die ergernis is op dat moment onze vijand, maar dat is meestal heel moeilijk te zien, heel moeilijk te beseffen. Als iemand ons schade berokkent, materieel, dan is het meestal nog niet zo’n punt, dan kunnen we nog wel zeggen, ach, het is maar materie. Maar als het emotioneel wordt, dan is het veel moeilijker om in ware liefde uit je hart te blijven. Je zou dan die ander duidelijk willen maken wat hij teweegbrengt. En kijk dan uit, want al denk je, dat je de ander de gevolgen van zijn gedrag voor zijn bestwil kunt aanreiken, maar dat kan alleen, als er in jezelf helemaal nergens, nog niet het kleinste beetje ergernis meer is.

Wie heeft die zuiverheid al…?

Uit de lezing “Heb uw vijanden lief”
door Ingrid Franssen

[1] Wij komen nu in onze kamer die er weliswaar niet bijzonder rijk en schitterend uitziet, maar desalniettemin heel smaakvol is ingericht.[2] Als bisschop Martinus deze kamer binnengaat, verbaast hij zich zeer over de onverwachte, eenvoudige schoonheid hiervan en zegt: ‘Maar lieve vrienden en broeders, wie heeft dan gedurende de korte tijd van onze afwezigheid deze kamer schoongemaakt en zo mooi smaakvol ingericht? Want het was hier immers eerst nog armzaliger dan in de gewoonste boerenstulp. Ook de ramen lijken mij veel groter en de tafels en stoelen zo schoon en smaakvol! O, vertel me toch hoe dat gebeurd is!’[3] IK zeg: ‘Lieve broeder, dat ging heel eenvoudig en natuurlijk. Kijk, als iemand op de wereld zijn woning wil inrichten, maakt hij met zijn verstand een plan en laat allerlei vaklieden en kunstenaars komen, die volgens zijn plan de woning moeten verfraaien.[4] Deze verfraaiing duurt op aarde langer, omdat daar de traagheid van de materie die eerst bewerkt moet worden, een sterk vertragende werking heeft. Hier echter valt die belemmering weg en daarom is het plan, dat door het verstand wordt bedacht, ook meteen als een voltooid werk aanwezig. Want wat een volkomen geest hier dénkt en hetgeen hij denkt ook tegelijk wil, is ook meteen tot stand gebracht zoals het werd bedacht.[5] Natuurlijk is het denken hier in de geestenwereld een heel ander iets dan op de wereld. Op de wereld bestaat het denken uit ideeën en beelden, die ontleend zijn aan de dingen van de wereld en hun bewegingen en veranderingen. Hier echter bestaat het denken uit de vaardigheden van de geest die er vanuit God in gelegd zijn, als ze door daadwerkelijke liefde tot God en tot de naaste opgewekt en met het licht vanuit God verlicht worden.[6] Zie, deze kamer bestaat nu enkel uit je nu al vrijwillige werkzame liefde tot de naaste. Maar de schoonheid ervan is nog heel eenvoudig, omdat in jou het godslicht nog geen wortel heeft geschoten en diep in je leven geworteld is. Wanneer dat bij jou ook het geval is, dan zul je je daarvan ten volle bewust zijn en je over alles zelf volledig rekenschap kunnen geven. Maar daarvoor heb je het juiste godsbesef nodig, dat jou nog ontbreekt, maar dat je spoedig zult verkrijgen, naarmate je in de liefde steeds meer zult groeien. Nu echter gaan we aan tafel, waar al een passende versterking op ons wacht. Zo zij het!

Uit “Bisschop Martinus” Hfdst 49 1 t/m 6 door Jakob Lorber

In de Bijbel staat ergens te lezen: “En Henoch wandelde met God”. Dat vond ik als kind zo bijzonder, een mens, Henoch, wandelde met God, terwijl God voor de mens in het materiële niet te zien is. In mijn hart trok mij dat, en ik dacht vaker, dat zou ik ook wel willen, wandelen met God. En als kind bad ik God vaak om net als Henoch te mogen wandelen met God.

Pas toen ik al lang volwassen was begreep ik wat daarmee precies beschreven stond. Ik zag als kind God met Henoch in een mooi landschap samen wandelen. Maar wat er werkelijk bedoeld wordt in de Bijbel, is dat het doen en laten van Henoch geheel overeenkwam met de Wil van God, met Zijn liefde en haar wijsheid, met Gods geduld en Zijn ijver, Henoch vergaf mensen zoals God ons vergeeft, Henoch verdroeg wat geen liefde was van zijn medemensen, was eerlijk en zachtmoedig, nam niemand iets kwalijk en zorgde voor zijn medemensen. En bij dat alles sprak hij altijd in liefde en alle oprechtheid met God in zijn hart. Kortom, zijn hele leven was geheel met God samen, en zo is het dat in de Bijbel staat: “En Henoch wandelde met God”.

Lieve mensen, zo is het precies. En wie op eenzelfde manier invulling aan zijn leven geeft, met Mij samen, die wandelt net als Henoch samen met Mij. Ik nodig jullie allemaal uit om meer nog dan jullie doen bij Mij te komen en steeds weer in je hart van Mij te weten, te voelen, wat het beste, het liefdevolste is om te doen en te laten en met Mij samen te wandelen zoals Henoch samen met Mij wandelde.

En ja, Ik weet dat dat moeilijk is in de huidige tijd waarin de wereld volkomen haar eigen weg gaat en er veel het tegenovergestelde van liefde is. Maar ook jullie, die in Mij geloven, kiezen nog regelmatig voor eigenbelang of stellen voorwaarden aan je medemensen en nemen zo nu en dan mensen hun gedrag kwalijk. Het is moeilijk om in alles zo ver te komen dat je net als Henoch samen met Mij komt te wandelen, maar het is mogelijk. Kom en wandel met Mij, in Mijn liefde en haar wijsheid.