Kinder- en jeugdtijd
Ik kom uit een heel gelovig gezin, rooms-katholiek, ben heel katholiek opgevoed, nog wat strenger dan mijn vrienden. Het was bijvoorbeeld niet alleen zondags naar de mis, maar ook heel vaak ‘s avonds een rozenhoedje bidden. Dat laatste kenden mijn vrienden niet. Geloof was heel belangrijk. Dat rozenhoedje werd ook wel gebeden als er net iets op tv kwam wat mijn vader niet wilde dat wij zouden zien. Dat vonden wij niet altijd even leuk. Ik heb die opvoeding nooit beklaagd, ik heb er niet tegen geprotesteerd. Je kon op het internaat elke dag naar de mis gaan en ik deed dat ook een hele tijd, ik had er wel iets aan. Ik heb het geloof altijd wel gekoesterd.

Een moeilijke periode en de ontdekking van het Lorberwerk
Toen ik achter in de twintig was had ik moeten ervaren dat er een groot verschil is tussen het geloof op zich, de liefde tot God en anderzijds de kerk, het instituut, de priesters. Ik was onderwijzer en op die lagere school heb ik moeten ervaren dat er dingen gebeurden in die school die niet christelijk waren en ik verzette me daartegen. Ik heb daar het onderspit moeten delven, ben uit het onderwijs weg moeten gaan. Het verzet werd mij niet in dank afgenomen. “Hoe kan dat nu, hier gebeuren dingen die echt niet kunnen, niet christelijk zijn, geloof is belangrijk” zei ik. Dat was voor mij niet te begrijpen. Ik heb moeten ervaren dat er mensen waren, zelfs priesters, die helemaal niet leven naar wat ze zeggen, naar wat ze geloven. De moeite die ik daarmee had, heeft een hele tijd geduurd.

Mijn geloof is nog verdiept, maar mijn gehechtheid aan de katholieke kerk als instituut, dat is verdwenen. In het begin was ik behoorlijk wat kwaad op de katholieke kerk en ben ik daar ook tegen tekeer gegaan. Maar geleidelijk aan heb ik gedacht van God ja, het zijn ook maar mensen. Nu laat ik mij niet meer domineren door de kerk. Ik heb er nog wel een zekere band mee, het is mijn geloofsmoeder, ik ben er door opgevoed en daar ben ik blij om. Maar ik zie ook wat ze kan teweegbrengen, de fouten die ze maakt, hoe zwak ze kan zijn. Ik weet dat de band met God, met Jezus, het gesprek, het belangrijkste is, dat ik daar dagelijks mee bezig ben. Het is een bondgenoot, een metgezel, die altijd bij u is. Dat wil ik niet meer missen.

Dat idee van dat Hij een metgezel is heb ik niet meegekregen in het geloof, daarin was het eerder een God die ver van u afstond, die met zijn vinger klaar stond als je iets fout deed. In die zin ben ik toch wel blij dat ik die moeilijke situatie in mijn leven heb meegemaakt toen ik achter in de twintig was op de school, wat gelijktijdig ook het moment was dat mijn vader overleden is, waar ik altijd heel veel van gehouden heb. Het is op dat moeilijke moment in mijn leven, toen ik aan het zoeken was, dacht wat gebeurt er hier met mij, dat ik de boeken van Jacob Lorber ontdekt heb. Op dat moment zelf wist ik, het was alsof ik plots mijzelf oversteeg, en ik besefte: wat ik hier nu meemaak, wat ik hier nu lees in het boek van Lorber, dat zal mijn verdere leven bepalen. Nu heb ik het, dat was een gedachte die in mij opkwam, een scharniermoment.

Het was in een kruidenierswinkel, die kruidenier had ook een boekenrek, een schap waarin spirituele boeken stonden die je kon lenen, een bibliotheek. Ik pakte er een boek uit, las er wat in en op dat moment kreeg ik het gevoel, en wat is dat hier? Het was een boek van Lorber. Dat besef toen ik wist: dit laat mij nooit meer los. En dat is ook zo geweest. Het is vooral die onmetelijke onbaatzuchtige liefde van God voor de mens, dat vind ik de karakteristiek voor Lorber. Dat raakte mij zo diep. Ik heb toen contact opgenomen met Jan Eis Bos. Eind jaren 80 en begin jaren 90 ben ik begonnen met de maandelijkse samenkomsten in Leuven waar Pieter van Acoleyen ook toen al kwam. We komen daar nu nog altijd maandelijks samen waar Pieter een lezing houdt.

Die moeilijkheden op school hebben wel enkele jaren geduurd, het was werkelijk een zware tijd. Maar achteraf heb ik beseft dat ik dat nodig heb gehad. Ik maakte geen onderscheid tussen liefde tot God en de kerk, en priesters konden niets fout doen in mijn ogen. Ik verwijt het ook mijn vader niet, mijn vader was kind van zijn tijd, hij was tot de laatste dag trouw aan de kerk. Ik ben een kind van mijn tijd, ik moest dat meemaken, dat is voor mij duidelijk. Hoe pijnlijk het ook was, ik ben er blij om, hoewel het ook zeer moeilijk was voor mijn gezin. Achteraf gezien heeft Hij het gebruikt ten goede. Op dat moment snapte ik dat natuurlijk niet, ik zou het toen niet gepikt hebben mocht iemand gezegd hebben: “jongen dat komt u ten goede”.

Wat het lezen mij gebracht heeft en geestelijke belevenissen
Het lezen van Lorber heeft mij een diep geluk gebracht, zeer intens. Op momenten als u zich verbindt met de Vader dan voelt ge u veilig, dan voelt ge u goed. Alle mensen zoeken geluk, maar die zoeken dat in uiterlijke dingen, materiële dingen. Dat geeft hen ook wel een zeker geluk, denk ik. Maar ze moesten eens weten. Die liefde die ik voel voor de Heer zou ik met niets willen ruilen, dat is het summum. Dat had ik vroeger niet, dat ging niet zo diep. Het is zo diep, het is het mooiste wat er is. Je kunt dat niet goed aan mensen uitleggen. Ze kunnen waarschijnlijk die liefde voor de Heer niet voelen en ook niet Zijn liefde voor ons. Ik kan me inbeelden dat die mensen nooit Goddelijke ervaringen gehad hebben, geen geestelijk beeld gezien hebben en geen stem gehoord hebben. Ik heb die geestelijke ervaringen wel gehad. Ik herinner me dat op een nacht, toen ik 16 jaar was, dat ik klaarwakker werd en ik plots mijn oom voor mij zag staan. Ik had helemaal geen schrik, was wel verbaasd, maar ik zag hem zo klaar als ik jou kan zien. Het was merkwaardig: hij was niet overleden, hij woonde bij ons op de boerderij en hij had een handicap, een bochel. Een bijzonder lieve, godsvruchtige man. Hij stond plots aan mijn bed. Ik wreef in mijn ogen en zei, dat kan niet, dat kan niet. Maar ik zag hem heel duidelijk. En zo heb ik nog wel enkele dingen, zijn er verschillende zaken geweest dat ik eigenlijk niet meer kon twijfelen. Dan weet je dat er een andere wereld is. De meeste mensen die dat niet meemaken kunnen zeggen, jij hebt mooi praten, maar ik heb nog nooit iets gevoeld of gemerkt. Ik heb dat wel, maar heb ze nu niet meer nodig om te geloven. Gelijktijdig: je bent geen haar beter, je kunt je daar ook niet op laten voorstaan.

Het mogen lezen van Lorber is genade, maar anderzijds is er ook het weten: je moet er wel iets mee doen. Je kunt je niet meer permitteren om maar mee te lopen met de massa. Om een voorbeeld te noemen: ik kan soms veroordelend zijn naar mensen toe. Of te weinig begrip hebben voor de situatie van mensen. Ik weet dat ik niet moet oordelen, laat de Heer dat maar doen. Er zijn altijd omstandigheden waardoor mensen zus of zo praten of handelen. Het is niet aan mij om ze te veroordelen, maar het zit in mijn natuur dat ik dat vlug doe, ik heb er direct een oordeel over en dat mag niet. Wij kennen niet de volledige waarheid, alleen de Heer kent die. Wij vormen onze eigen waarheid op basis van een deel, en denken dat dat de hele waarheid is. We mogen wel zien wat niet goed is. Ook in de media worden dingen verteld die maar gedeeltelijk de waarheid zijn. Ons oordeel over wat we lezen of zien, dat is foutief.

Ontwikkeling contact met hemelse Vader en een periode van een donkere nacht
Ik voel dat de Heer nu meer in mij zit, vroeger was het een verre God. Ik voel ook dat Hij met mij begaan is, dat hij mij opvoedt en op tijd lessen geeft. De dingen die gebeuren in mijn leven gebeuren niet zomaar.

Je hebt misschien gehoord van de donkere nacht, dat je een hele periode schijnbaar in de steek gelaten wordt door de Heer. Ik heb het geluk gehad dat dat maar een goed jaar geduurd heeft. Ik weet van sommige mensen dat dat vijf tot tien jaar of nog langer kan duren. Dus bij mij viel het wel mee. Ik had er nooit van gehoord. Maar ik voelde al een tijd dat ik geen contact meer had met de Heer. Op zeker moment las ik in het parochieblad dat er een lezing over dat thema gegeven werd een heel eind hier vandaan. En ik dacht, hé, dat is ongeveer zoals ik het voel. Ik ben naar die lezing geweest, het was een dame die vertelde wat haar overkomen was en ik kon mezelf daar volledig in vinden. De tranen rolden uit mijn ogen toen ik die dame dat hoorde vertellen: het was helemaal mijn situatie. Na ongeveer een jaar had ik dat contact weer, ja daar was ik wel blij om. Hij vond het klaarblijkelijk nodig om mij schijnbaar alleen te laten.

Het is als een eerste schooldag van een kleuter, de mama gaat mee. En wanneer de bel gaat moeten de kinderen naar de klas en de mamma’s gaan naar huis. Ik voelde me net zo’n kleuter die door mamma in de steek gelaten werd. Die kinderen staan te wenen, ze voelen zich ongelukkig, die willen dat mamma erbij is. En zo voelde het ook bij mij. In het begin dacht ik: zeur niet, ik heb toch al heel wat mooie ervaringen met de Heer meegemaakt, dat ik Hem nu een tijdje niet voel zal zo erg niet zijn. Ik wist niet dat dat bestond, van die donkere nacht. Het bleef duren en toen ik dat artikeltje las dacht ik: Hé, het bestaat werkelijk, er zijn meer mensen die dat hebben. Daar was ik wel blij om, dat ik wist dat de Heer daar het initiatief in neemt en dat het eigenlijk ook wel weer ten goede keert. En ik moet wel zeggen: Nadien, toen de Heer terug levendig aanwezig was, had ik het gevoel dat ik als het ware in een hoger level speelde, meer bewuster de Heer kon voelen rondom en in mij, ook voelen van let daar eens op, dat kun je nog beter doen.

Ik vond wel dat het een verschil was tegenover voordien. Hij voelt als een leidsman, een heiland, een goede vriend, iemand die het goed met mij meent, bezorgd is voor mij, een echte vaderfiguur. Nu moet ik ook zeggen, dat ik hier op aarde zelf een heel goede vader heb gehad, hij zal wel eens boos geweest zijn, maar wel terecht neem ik aan. Het kost mij geen inspanning om veel liefde voor de Heer te voelen, iets wat spontaan komt. Er gaat nu geen dag voorbij of ik word ergens opmerkzaam op gemaakt. De gedachte met Hem verbonden te zijn komt spontaan. Ik zie iets of word ergens opmerkzaam op gemaakt. Dat begint van ‘s morgens vroeg als ik wakker wordt of zelfs ‘s nachts. Ik voel dan direct dat ik verbonden ben met de Heer, dat ik het helemaal niet erg vind dat ik om vier uur wakker word en nog moeilijk in slaap geraak. Ook overdag komt Hij plots in het bewustzijn binnen en ben ik ermee bezig. Hij is een permanente metgezel die met u is en dat is het fijne ervan.

Taboe
Waar ik soms moeite mee heb, is dat ik graag zou hebben dat alle mensen die liefde ook zouden voelen. Ik zou iets willen doen om de Heer korter bij de mensen te brengen, zodat ze daar meer voor open staan. Ik heb het gevoel dat erover praten in de samenleving taboe is. Dat kun je alleen maar doen met mensen die je heel goed kent, dat doe je niet met iemand die je niet kent. Als ik op café zou gaan, dan kan ik over voetbal beginnen en niemand gaat mij raar aankijken. Ik kan over muziek beginnen of over al wat je wilt, de gewone dingen des levens, niemand zou raar naar me kijken. Maar als ik over de Heer zou beginnen te praten, gewoon op straat of om het even waar, dan weet ik zeker dat de meeste mensen zich zouden omdraaien en denken, daar scheelt iets aan, daar is iets mis mee. Het is dus een taboe en dat betreur ik ten zeerste. Ik zou graag hebben dat je spontaan met iedereen daarover kunt praten, maar dat is niet zo. Het zou fijn zijn als er meer respect is, meer openheid is voor dat thema. En ik hoop dat dat weer gaat komen.