Soms zou je alles al willen begrijpen, het leven, de schepping, de mensen, Gods liefde, de ware wijsheid, wat het allemaal is en doet. En wanneer je terugkijkt naar je leven dan ben je daarvan steeds wat meer gaan begrijpen, als een proces waarin de waarheid van bestaan langzaam wordt uitgevouwen. Heel langzaam, zo langzaam dat het lijkt alsof je nog nauwelijks iets bent gaan begrijpen. En toch, wanneer je terugkijkt heb je toch geleerd, ben je toch wat meer gaan begrijpen. Wat meer, maar je beseft dat het toch vergeleken bij het hele universum nog niet zoveel als een zandkorrel is. En evengoed is het door onze Schepper zo bedoeld, Hij geeft ons tijd om te groeien, in het tempo wat bij jou past, zodat je niet overvoerd raakt.